Opinia na temat książki Ziarno niezgody

Pisarka Robinson przez swój kryzys twórczy postanawia wrócić do swojego rodzinnego miasta, które jest jednym z niektórych jej koszmarów. Na miejscu poznaje opiekunkę swojej zmarłej matki, której zaczyna się zwierzać. Powraca wspomnieniami do swoich lat dzieciństwa w domu i na pensji dla dziewcząt. Wspomina o swojej przyjaciółce, z którą pokłóciła się o mężczyznę, po czym wszystko skończyło się tragedią.

Książka porwała mnie od pierwszych stron. Cała przeszłość Robinson łącznie z jej pobytem na pensji była niezwykle ciekawa. Czytałam ją z zapartym tchem, choć gdy doszłam do rozdziałów, gdzie pojawia się niejaki Tom, czytanie szło mi opornie. Robinson zaczęła mnie irytował swoim dziecinnym zachowaniem, tajemnicami i problemami. Kompletnie nie rozumiałam tej zmiany, której nic nie zwiastowało. Niby była już dorosłą kobietą, ale według mnie sama nie wiedziała czego chciała. Cały czas była tą małą, zagubioną dziewczynką. Czekałam na to, aż ktoś mocno nią potrząśnie, ale tak się nie stało. Bohaterka skupiła się na sobie, na swojej krzywdzie, na swoich uczuciach. Nie dbała o innych. Liczyła się tylko ona. Pismo autorki jest jednak przyjemne dla oka. Na pewno sięgnę po inne dzieła Sandry Nikoniuk.