Zero grawitacji

Woody Allen to komik, scenarzysta, reżyser i aktor, który uznany jest twórcą tak zwanej „inteligentnej komedii”. I w jego nowym zbiorze humoresek „Zero grawitacji” właśnie to dostajemy – cięty, czarny humor, który, by w pełni go zrozumieć, wymaga wiedzy i koncentracji. Książeczka składa się na 19 felietonów, z czego 18 to króciutkie teksty liczące kilka, może kilkanaście stron. Ostatni to już raczej forma opowiadania, jednak to tu dostajemy to, co znamy z filmów artysty – prostą historię z mocną, sprowadzającą na Ziemię puentą. Ogólnie historie są tu bardzo różne, od tych o filmowcach, przez finansjerę, agentów nieruchomości, aż po artystów, scenarzystów, a nawet księżne i generałów. Część tekstów naszpikowana jest nowojorskością i szeroką wiedzę kulturową autora, przez co zdarzało mi się nie w pełni rozumieć o co w tekstach chodzi, ale były to pojedyncze przypadki. Przez sporą część książki bawiłam się naprawdę dobrze, a dosyć wybujałe fabularnie historie przypadły mi do gustu. Bo kto nie chciałby poczytać o np. najwygodniejszej poduszce świata, prawda? :) Ironia, sarkazm na życie współczesne i wygórowane pragnienia to główne składniki „Zero grawitacji”. Polecam tym szukającym ciętej, inteligentnej rozrywki, po którą można sięgnąć mając zaledwie 10 minut do dyspozycji.

Oj powiem wam, że troszkę się namęczyłam, by zrozumieć sens niektórych opowiadań, a jeszcze bardziej, by wymawiać słowa, którymi się posługiwał. Z pewnością autor pisze bardzo inteligentne teksty, do których zrozumienia trzeba niestety dojrzeć. Wiele było scen komicznych, jednak dopiero po fakcie to do mnie dochodziło. Ta książka pokazała, że daleko mi do intelektualistki, choć nie ukrywam, że wiele takich książek raczej do mnie docierało. Każdy żart nie był tutaj lekki, tylko nieco ironiczny, obrany w czarny humor jakby z przesłanką, którą nie każdy zrozumie. Teksty raczej w twardszej oprawie, nie było chwil, bym się przy tej książce relaksowała. Chyba zbyt wiele czasu poświęciłam na zrozumienie jego przekazów i być może dlatego nie pojęłam jego twórczości. Dziewiętnaście opowiadań, jakby przemyśleń, niepewnych sytuacji, nieco urywków z życia. Są bardzo krótkie i mają w sobie konkretny cel, który dojrzał do mojej wiedzy dopiero po czterech opowiadaniach. Autor nie używa zdrobnień, ani zdobień. Mamy krótkie i konkretne sytuacje z dużą dozą niezrozumiałych dla mnie słów. Każde z nich można było zastąpić zwykłym wyrazem, lecz autor postanowił nam pokazać, że encyklopedię, jak i słowniki ma opanowane na perfekto. Polecam każdemu się przekonać, czy ten rodzaj literatury jest dla niego, gdyż to, co dla mnie było trudne, dla kogoś może być łatwe i przyjemne:-)