Opinia na temat książki Zdeptane nadzieje

Nie ma Polski na mapach, a na naszych ziemiach rozgościli się inni. Jesteśmy okupowani przez Imperium Rosyjskie, trwają prześladowania powstańców za niepodległościowy zryw, tępione są wszelkie objawy patriotyzmu. W takich czasach przychodzi żyć dwóm młodym siostra Zofii i Józefie. Na dodatek to nie jedyne problemy, z jakimi muszą się zmagać w miejscowości, w której mieszkają. W Krzemieńcu szerzy się epidemia cholery, a wiele ludzi umiera. Józefa pomimo młodego wieku chce być potrzebna, załatwia pieniądze na szpital, niestety ta eskapada kończy się dla niej poważną chorobą.
Obie siostry są bardzo młode, zupełnie inne, a jednocześnie łączy ich wie Zofia i Józefa. Są pełne nadziei i miłości, niestety do czasu, aż ich serduszka nie zostaną złamane. Każda radzi sobie z tym zupełnie inaczej.
Pewnego dnia w Krzemieńcu zjawia się emisariusz Szymon Konarski. Mężczyzna pragnie wskrzesić w Polakach chęć walki o niepodległość. Choć początkowo nie idzie mu to zbyt dobrze, w końcu udaj mu się zwerbować wiele osób. Ludzie boją się prześladowań, konfiskaty majątku i zsyłek w głąb Rosji, jednocześnie pragną, aby Polska wróciła na mapy świata. Jak będzie wyglądała ich walka? Kogo uda się zwerbować? Jak potoczą się losy Józefy i Zofii?

Autorka przeniosła mnie do czasów, kiedy Polski nie było na mapach świata. Dość dobrze zobrazowała, jak wyglądało wtedy życie, pozwoliła mi poczuć klimat tych czasów, a jednocześnie przeżyć ciekawą przygodę. To historia o prześladowaniach, strachu o najbliższych, niesprawiedliwości, a jednocześnie młodości, miłości, wierze, nadziei, walce o lepsze jutro.
Książkę czytamy z perspektywy wielu bohaterów. Moim zdaniem to bardzo dużo wnosi do historii. Miała możliwość spojrzeć na wszystko z wielu perspektywy.
Akcja sprawnie poprowadzona, w książce dość dużo się dzieje, co sprawia, że nie dało się nudzić nawet przez chwilę. Czytało się ją dość szybko, a podczas czytania towarzyszyło mi wiele emocji. Mnie na tyle wciągnęła, że przeczytałam ją w jeden wieczór.

Jeśli chodzi o bohaterów, według mnie byli ciekawi, dobrze wykreowani, niebanalni. Było ich dość sporo, dlatego nie jestem w stanie opowiedzieć wam, o każdym z nich osobno. Powiem tylko tyle, że byli naprawdę warci poznania i to bliskiego.

„Otuleni syberyjskim wiatrem. Zdeptane nadzieje” to książka, która mnie zdecydowanie przypadła do gustu. Z niecierpliwością czekam na kolejny tom. Z przyjemnością polecam.

Recenzja pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA