Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1939. Reprint wydania I z 1937. Wydanie II ukazało się 1946 r. "Jak dobrze nam...". Zasady Skautowego Ruchu Żeńskiego Notre Chalet koło Adelboden w Szwajcarii, międzynarodowy Dom Skautek, poświęcony w r. 1932, stał się miejscem zwoływanych corocznie przez Światowy Żeński Komitet Skautowy spotkań i narad instruktorek całego świata. Pierwsza taka konferencja, poświęcona podstawowym zasadom skautingu żeńskiego, nazwana została „Quo Vadis“ i odbyła się w czerwcu r. 1933. Wzięły w niej udział 22 instruktorki, reprezentujące 12 narodów. W toku dyskusji nad poszczególnymi zagadnieniami okazało się, że poglądy wypowiadane w tych samych sprawach przez delegatki różnych państw były całkowicie z sobą zgodne, zaś uchwały całkowicie jednomyślne. Dowodziło to zarówno zwartości ruchu skautowego całego świata, jak i właściwego jego rozumienia przez organizacje różnych krajów, różnych narodowości i ras. Różnice dotyczyły szczegółów realizowania zasad w różnych warunkach, wśród odmiennych potrzeb, przy ogromnej różnorodności charakteru dzieci i młodzieży całej ludzkości. Z radością stwierdzało się istnienie wspólnego języka skautowego, opartego na takich samych doświadczeniach oraz wspólne wszystkim dążenie do zapewnienia naszemu ruchowi możliwości pełnego rozwoju w oparciu o życie, jego wymagania i potrzeby młodzieży całego świata. Rada „Quo Vadis“ rozpatrzyła następujące zagadnienia: 1. Istota skautingu żeńskiego. 2. Przyrzeczenie i Prawo. 3. System zastępowy. 4. Próby i sprawności. 5. Kształcenie starszyzny. 6. Ruch skautowy wśród starszych dziewcząt. 7. Zainteresowanie skautingiem wśród rodziców i wychowawców. 8. Współdziałanie skautingu z innymi organizacjami młodzieży. 9. Miłość Ojczyzny i międzynarodowy charakter skautingu. Ustalone wytyczne uznano za obowiązujące we wszystkich organizacjach skautowych świata. Oto one:... zapraszamy do książki!