Opinia na temat książki Zaopiekuj się mną

11 września 2001 roku zatrzymał się cały świat. Choć od tych wydarzeń minęło tak wiele lat, to nadal czuję się poruszona na ich wspomnienie. I chociażby ten motyw w książce już sprawia, że jest wyjątkowa. Ponadto uwielbiam gdy bohaterowie przekroczyli już 30 wiosen w swoim życiu. Czuję się z nimi bardziej związana, pewnie z uwagi na podobieństwo wieku, ale też doceniam ich (w większości) dojrzalsze podejście do ludzi i świata. I choć oczywiście te dwa czynniki nie stanowią o tym czy książka będzie wartościowa, to mnie przekonały by po nią sięgnąć. I była to decyzja znakomita, ponieważ lektura mnie pochłonęła, zapewniła mnóstwo wzruszeń i pozostawiła wysoce usatysfakcjonowaną.

To pierwsza książka Autorki wydana w Polsce i mam ogromną nadzieję, że nie ostatnia. Pisze ona bowiem świetnie, jej opisy są tak malownicze i pobudzające wyobraźnię, że bez problemu przenosimy się w świat bohaterów. Akcja tej historii dzieje się w Australii i to również było dla mnie ciekawe doświadczenia, bowiem po raz pierwszy miałam do czynienia z książka umiejscowioną na tym kontynencie (tak, przez chwilę byłam skonsternowana czemu twierdzą, że ich lipiec jest zimny.. ;-) ). Tworzy ciekawe postaci, na tyle interesujące, że również bohaterowie poboczni przykuwają naszą uwagę oraz zawiązujemy z nimi nić sympatii. Fabuła tej powieści jest moim zdaniem nietuzinkowa, kompletnie nie spodziewałam się takiego jej poprowadzenia i uważam to za duży plus, bo mola książkowego trudno jednak zaskoczyć ;-)

Maddie to kobieta, która utknęła w przeszłości. Co prawda żyje, oddycha, pracuje, spotyka się z przyjaciółmi, chodzi na randki (żadna z niej zakonnica!), jednak nie żyje w pełni. Gdzieś z tyłu jej głowy ogranicza ją wizja przyszłości, którą kiedyś miała i która nigdy nie doszła do skutku. Żyje w strachu przed wspomnieniami ale też i bólem jaki z całą pewnością sprawiłaby strata kolejnej bliskiej jej osoby. Jest zarówno świetnym cukiernikiem jak i fizjoterapeutką, ludzie, z którymi ma styczność ją uwielbiają, ale ona ciągle ma lekko wciśnięty hamulec na życiowym rozpędzie i choć trudno jej się do tego przyznać, dodanie gazu przyprawia ją o przerażenie.

Evan to mężczyzna dobiegający czterdziestki, który cieszy się swoim kawalerskim stanem. Lubi swoją pracę, kocha swoją rodzinę, jednak nie do końca widzi siebie jako męża i ojca, uznając, że jeszcze ma czas na wicie gniazda rodzinnego. Diagnoza jest dla niego jak cios w splot słoneczny i sprawia, że zaczyna przewartościowywać swoje priorytety. Jednak towarzyszą temu ogromny strach i niepewność o przyszłość, a także rozczarowanie, że tak długo zwlekał z wieloma rzeczami i być może już nigdy nie będzie miał na nie szansy.

To trudna opowieść o dwojgu ludzi, którzy przywykli do swojej samotności i się z nią polubili, jednakże w głębi ducha wciąż tęskniących za kimś u swego boku. Maggie jednak uważa, że prawdziwa miłość nie trafia się dwukrotnie, Evan z kolei nie czuje się pełnowartościowym mężczyzną przez nowotwór. To przede wszystkim historia o tym, że należy pogodzić się z przeszłością. Nie zapomnieć, ale jednak nie rozpamiętywać, tylko starać się wykorzystać fakt, że my wciąż jeszcze żyjemy. To opowieść o godzeniu się ze stratą, żałobą, śmiertelnością. I tym, że gdy w końcu trafia się szansa na szczęście, warto o nie zawalczyć, wbrew własnym uprzedzeniom, doświadczeniom i nawet rozumowi. Wzruszająca, prawdziwa, uświadamiająca, taka jest ta książka. I naprawdę z całego serca polecam ją wszystkim miłośnikom książek obyczajowych z lekką nutą romantyzmu! <3