Zając z Patagonii

Claude Lanzmann swą autobiografią Zając z Patagonii mówi: \"\"Kocham życie do szaleństwa\"\". Jego niezrównana inteligencja, ciekawość i temperament poszukiwacza przygód sprawiają, że tę książkę czyta się z zapartym tchem. Bo Lanzmann przeżył i widział dużo. Jako członek ruchu oporu w czasie drugiej wojny światowej, a później gorący orędownik niepodległości Algierii. Jako przyjaciel Jeana-Paula Sartre\'a, Gilles\'a Deleuze\'a i partner Simone de Beauvoir. Jako autor jednego z najważniejszych filmów o Holocauście, ponad dziewięciogodzinnego Shoah, którego realizacja trwała dwanaście lat. Wielka historia splata się w jego opowieści z osobistymi przeżyciami. Lanzmann płacze \"\"z podziwu dla ludzkiego geniuszu\"\", oglądając lądowanie na Księżycu, tablica z nazwą wsi Treblinka porusza go daleko bardziej niż sam obóz śmierci. I widok zająca, który przeciska się pod obozowym drutem zawieszonym zbyt nisko, by mógł tamtędy uciec człowiek. Obok książki Lanzmanna nie można przejść obojętnie. Historia jego życia to historia dwudziestowiecznej Europy. \"\"Filmem Shoah Claude Lanzmann zmienił naszą świadomość. Zagłada Żydów stała się dzięki niemu dla człowieka myślącego nieusuwalnym składnikiem XX wieku. W pamiętnikach opisuje wieloletni proces twórczy prowadzący do realizacji tego dzieła i choćby dlatego warto tę książkę przeczytać. Dowiadujemy się z niej też mnóstwo o życiu intelektualnym powojennej Francji, którego autor przez swoje przyjaźnie, miłości i zaangażowanie był pierwszorzędnym uczestnikiem. Ale, co chyba najważniejsze dla czytelnika Zająca z Patagonii, Lanzmann jest po prostu znakomitym pisarzem\"\". Jan Tomasz Gross \"\"Lanzmann w Shoah był pierwszy. Pierwszy obnażył fałsz, obłudę i świętoszkowatość antysemityzmu. W swojej książce opowiada fascynująco, jak do tego doszło. W jakich bólach rodził się film i jakie przyniósł skutki. My, Polacy, w tym zwierciadle powinniśmy się sobie od czasu do czasu przyglądać\"\". Tadeusz Słobodzianek \"