Zabójcza sprawiedliwość

Liczba nagród przyznanych tej książce sugerowała, że jest to niezwykłe wydarzenie wydawnicze. Niestety niezwykłe jest jedynie to, że można nagradzać taką parodię space opery. Napisy na polskiej wersji okładki, głoszące że to "najlepsza space opera" czegoś tam, można jedynie z politowaniem obśmiać (no chyba, że miało się nieszczęście wydać pieniądze na tę książkę). Nie chcę być źle zrozumiany - być może nie jest to zupełna katastrofa czytelnicza, ale gdy oczekuje się czegoś niezwykłego, rozczarowanie bywa głębsze niż zwykle. Dlatego z premedytacją obniżyłem liczbę gwiazdek.
Ze spraw porządkowych - bezsensem jest zdradzanie całej fabuły w opisie na okładce. A dokładnie tak jest - w książce nie dzieje się nic ponadto, co wydrukowano w blurbie.
Autorka opisuje potworną w założeniach cywilizację, w której mordy i wykorzystywanie ciał istot uznanych za niecywilizowane jako nośników dla wspólnych umysłów, są standardową praktyką gospodarczą. Jeśli jednak spodziewacie się rozwinięcia tego trudnego wątku to nie macie racji. Takie moralne bzdety autorki nie interesują, bo dla niej ważniejsza jest gramatyka, w której wszyscy są rodzaju żeńskiego, również mężczyźni. To osiągnięcie feminizmu niestety jedynie śmieszy, a mogło być potraktowane znacznie poważniej (James Tiptree Jr zapewne przewraca się w grobie, a przecież był kobietą). Gramatyczne zabawy oraz pomysł wspólnych umysłów pasożytujących na wielu ciałach zupełnie mnie nie zaciekawiły, bo ostatecznie nie odegrały w fabule ...