Wydz. Domysłów

Jak coś tak niewielkiego w swych rozmiarach potrafi być tak cudowne? Takie pytanie przychodzi mi na myśl, kiedy wspominam lekturę książki Jenny Offill. Zbudowaną z fragmentów, obserwacji i mentalnych szczątków. Pełną nieprzespanych nocy, przyjaciół, kolacji, prac, w których centrum jest ona, kobieta. I mężczyzna, w którym ona się zakochuje, mężczyzna, którego poślubia, mężczyzna, z którym ma dziecko, mężczyzna, który ostatecznie ją zawodzi. Jej myśli i wspomnienia mają w sobie aforystyczną schludność, wzmocnioną sposobem, w jaki każdy akapit jest umieszczony na stronie. Bo ta biała przestrzeń na stronie idealnie reprezentuje to co niewypowiedziane, to czego narratorka nie chce bądź boi się powiedzieć. Ta biała przestrzeń to nic innego, jak to co jest między intymnością, a niepewnością. Poetycka, wstrząsająca, pozornie chaotyczna proza, która jest jak oglądanie związku, macierzyństwa i człowieczeństwa przez szkło powiększające. Pokazuje nam, te wszystkie brzydkie, małe rzeczy, które lęgną się w umysłach i sercach. Przywołuje mi to trochę na myśl prozę Ferrante, czy krótki metraż Nadji Andrasev (swoją drogą, bardzo polecam, SYMBIOSIS można obejrzeć na YT), które podobnie jak Offill wywołują ogromny wpływ emocjonalny. Osobista i intymna, to zdecydowanie książka, którą należy czytać.

Bezimienna żona, matka, wykładowczyni.
Małżeństwo się wypala, macierzyństwo przytłacza, terapia nie zawsze pomaga.
A życie kroczy do przodu.

Obok intensywnych emocji czytelnik dostaje informacje ze świata nauki i dylematy odnośnie rodziny, kobiecości, małżeństwa czy społeczeństwa. Codzienność głównej bohaterki przeplata się z tym wszystkim tworząc coś na wzór zapisu najważniejszych myśli. Ich gonitwa początkowo może wywołać w nas zagubienie i możemy nie rozumieć tak niestandardowego zapisu historii, ale im więcej dni mija od lektury, tym lepsza mi się ona zdaje. Dopiero następujące po sobie dni pokazały mi, jak mocno tytuł ten osiada na duszy, choć sposób zapisu zdawał się do mnie nie trafiać.

O „Wydz. Domysłów" nie potrafię pisać tak, by należycie przekazać Wam jak wygląda chociażby sama forma tego utworu. Nie potrafię nawet na tyle zebrać myśli. Czuję, że ten chaos udzielił się również mi i... Przynosi to niespodziewaną przyjemność. To książka, którą trzeba doświadczyć samemu i kluczowe jest dla mnie słowo „trzeba", bo niesamowicie się cieszę, że na tytuł ten trafiłam. Ta szarpana, fragmentaryczna narracja ma bowiem swój urok. To skakanie w czasie i odbieganie od wydarzeń w kierunku ciekawostek ze świata... Tak dziwne i tak dobrze oddające historię. Autorka czasami w moim odczuciu popłynęła za daleko, ale tak czy siak dotarła do celu, a to najważniejsze. Stworzyła bohaterkę, która zdaje się być każdą z nas. Jeśli nawet jeszcze teraz nią nie je...