Opinia na temat książki Wszystko mam bardziej

Bez stygmatyzacji, za to z pokładami zrozumienia. Jacek Hołub oddaje głos osobom w spektrum i pozwala im kierować kolejnym reportażem. Powstaje dzięki temu opowieść o wykluczeniu, poczuciu osamotnienia, byciu nierozumianym przez społeczeństwo. Historia o wsparciu bliskich, poczuciu bezpieczeństwa, większym komforcie znajdowania się we własnej skórze. Książka wnikliwa i poruszająca wiele obszarów dotyczących spektrum.

Jako osoba, która trochę już w temacie czytała, której jedna z najbliższych osób jest wysokofuncjonującym autystą, która sama jest nieneurotypowa — jestem wdzięczna autorowi za tę książkę. W „Niegrzeczne“ jedynie prześlizgnął się po temacie, stworzył obraz zbyt ogólny, coś, co bardziej jest uzupełnieniem „Wszystko mam bardziej“ niż reportażem faktycznie ukazującym grupę (wciąż polecam, ale to najsłabsza książka autora). Tym razem jednak nie mam żadnych zastrzeżeń. Na stronach spotykamy autystów w przeróżnym miejscu spektrum, a dzięki temu, że wszyscy mają oficjalną diagnozę, to poznajemy ich przeżycia przed oraz po niej. Daje nam to wgląd w dwa światy emocjonalne, w pełną moc maskowania, które prowadzi do burnoutu, wypalania nierozumianego przez osoby neurotypowe.

Dostrzegam zaledwie jeden minus tytułu. Zabrakło słowniczka, dla osób, które pierwszy raz słyszą o wielu kwestiach. W tekście wszystko zostało wyjaśnione, ale dla wygody warto jest zamieszczać takie dodatki. Niemniej — nie umniejsza to zawartości.

„Wszystko mam bardziej“ to wywiad rzeka, reportaż o spektrum, ze szczególnym zaznaczeniem wysokofunkcjonującego autyzmu, o którym społeczeństwo wciąż wiedzę ma niemalże żadną. To tytuł bardzo ważny, bardzo dobry, bardzo Hołubowy. Dokładnie tego od autora oczekiwałam. Dziękuję.