Wszystkie nasze granice

"Wszystkie nasze granice" to trzecia książka Natalii Brożek, którą miałam okazję przeczytać i z przykrością muszę stwierdzić, że ta zdecydowanie podobała mi się najmniej! Dlaczego? Już spieszę z wyjaśnieniem!

Główną bohaterką historii jest Gaia Gilchrist. Dziewczyna właśnie zaczyna studia na Uniwersytecie Walta Whitmana w Bostonie i ma nadzieję, że to właśnie na uczelni, gdzie wykładają znani pisarze, będzie mogła rozwijać swój pisarski kunszt. Czy jej oczekiwania będą miały odzwierciedlenie w rzeczywistości?

Jedno jest pewne, chociaż dziewczyna ma zadatki na dobrego pisarza, nie będzie jej wcale łatwo sprostać wymaganiom profesorów, a w szczególności postrachowi uczelni Edgarowi Johanssonowi. Mężczyzna już na pierwszych zajęciach wymaga od studentów przełamania własnych granic. Czy Gaia będzie w stanie przyznać się do tego, co skrywała przez lata? Czy informacja o tym, że zajęła pokój po zmarłej studentce, do której jest bardzo podobna, będzie miało wpływ na jej zdrowie psychiczne? Czy tajemniczy wykładowca miał coś wspólnego ze śmiercią jej poprzedniczki? Po odpowiedzi na te pytania odsyłam was do lektury.

Zabierając się za "Wszystkie nasze granice" miałam nadzieję, że będzie to trzymające w napięciu połączenie romansu i thrillera. I niestety z wielkim żalem muszę przyznać, że chociaż pomysł na fabułę był naprawdę świetny, w wykonaniu zabrakło mi tego czegoś. Czego konkretnie?

Po pierwsze ciężko było mi uwierzyć w ten romans. Bardzo ...

Zacznę od tego że od momentu zapowiedzi tej książki miałam nadzieję na coś w stylu Gothikany i moi drodzy "Wszystkie nasze granice" są właśnie tym! Mogę Wam powiedzieć że jeśli podobnie jak ja kochacie zakazane związki, klimat dark academy oraz thrillery to ta książka to strzał w dziesiątkę! Brożek niedość że uknuła świetną zagadkę to jeszcze przedstawiła romans w tak cudowny sposób! Z każdym zdaniem zakochiwałam się w tej książce i wiem że dla niej przepadłam!

ok. mam mieszane uczucia. zakończenie całkowicie mi się nie podoba. przeczytanie tej książki, było pewnym przekroczeniem mojej granicy, tak sądzę. danie połowy możliwych tutaj gwiazdek to złoty środek dla tej powieści