Współczesny paradygmat sądownictwa konstytucyjnego wobec kryzysu nowoczesności

Książka składa się z dwóch części. Część pierwsza obejmuje dwa rozdziały poświęcone modernistycznym uwikłaniom paradygmatu sądownictwa konstytucyjnego oraz związkom kryzysu tegoż paradygmatu z kryzysem nowoczesności. Druga część składa się z trzech rozdziałów, w których Autor szuka wyjścia z kryzysu, wykorzystując teorie komunikacyjne J. Habermasa, pragmatyczny etnocentryzm R. Rorty?ego w wersji juryscentrycznej rozwiniętej przez A. Kozaka i programowe wątki poststrukturalizmu na przykładzie myśli M. Foucaulta i J. Derridy. A. Sulikowski ? jak sam pisze ? stara się za sprawą tej pracy nawiązać dialog zarówno z postmodernistami, którym pragnie pokazać jak (i w jakich warunkach) instytucję mocno uwikłaną w modernizm można przekształcić w konstrukt działający mimo zmiany episteme, jak i z ?tradycjonalistami?, którzy negują w ogóle potrzebę zmian i uznają, że sędziowie winni w dalszym ciągu robić swoje, nie przejmując się zmianami otoczenia.