Wizerunk szlachcica prawdziwego w kazaniu na pogrzebie Andrzeja Boboli. Mateusz Bembus

Niniejszy tom ukazuje się równo czterysta lat po śmierci Andrzeja Boboli herbu Leliwa (1540–1616), królewskiego dworzanina, sekretarza i w końcu podkomorzego koronnego, wiernego współpracownika króla Zygmunta III, słynącego z żarliwości religijnej, ale różnie ocenianego przez swoich współczesnych. Wizerunk szlachcica prawdziwego to publikacja o charakterze parenetycznym, która ukazała się w 1629 r. na polecenie biskupa wileńskiego Eustachego Wołłowicza. Przypominając zmarłego, jednocześnie kreowała ideał pobożnego szlachcica jako przykład do naśladowania. Druk zawiera również świecką mowę pogrzebową Jakuba Sobieskiego (przypisaną mylnie Jakubowi Szczawińskiemu), która dopełnia wzorcowy obraz katolika doby potrydenckiej. Mateusz Bembus (ok. 1567–1645), ceniony jezuicki mówca, wykładowca, pisarz polski i łaciński. W latach 1611–1618 kaznodzieja Zygmunta III Wazy. Autor pism propagujących unię z Kościołem prawosławnym i ormiańskim oraz wspierających stanowisko jezuitów w sporze z Akademią Krakowską. W utworze Bellator christianus (1617) rozwinął propagowany przez Skargę wzorzec rycerza chrześcijańskiego, opublikował też inspirowany jego dziełami traktat polityczny w formie prognostyku: Kometa, to jest Pogróżka z nieba (1618). Z bogatej działalności kaznodziejskiej Bembusa tylko kilka prac ukazało się drukiem, w tym trzy oracje funeralne, upamiętniające podkomorzego Andrzeja Bobolę, biskupa Andrzeja Opalińskiego i wojewodę Adama Sędziwoja Czarnkowskiego.