Opinia na temat książki Wilki

"Każde prze­słu­cha­nie skła­da­ło się z dzie­sią­tek drob­nych, nie­wie­le zna­czą­cych ele­men­tów, z któ­rych po­wo­li ukła­da­ło się obraz zda­rze­nia. Żad­nych eks­cy­tu­ją­cych epi­zo­dów, dra­ma­tycz­nych zwro­tów akcji czy szer­mier­ki słow­nej. Tylko mo­zol­ne po­twier­dza­nie hi­po­tez w ryt­mie wy­zna­cza­nym stu­ko­tem kla­wia­tu­ry".

Sprawa zamordowanego myśliwego składała się z wielu takich rozrzuconych, mniej lub bardziej istotnych elementów. Naznaczona krwawym krzyżem niemal rytualna zbrodnia wszczyna śledztwo, które już na wstępie komplikuje makabryczne znalezisko goprowców. Do głosu dochodzą stare legendy o krwiożerczym wilku, który budził postrach, grasując pośród sudeckich szczytów blisko trzysta lat temu. Przed prowadzącym sprawę komisarzem Orłowskim trudne zadanie, bo w Wilkach zderza się nie tylko ze ścianą milczenia, ale również sekretami, które stopniowo wydzierają się na zewnątrz.

Twórczość autora znałam do tej pory tylko z fantastycznej odsłony, więc z ciekawością podeszłam do lektury Wilków. Początek skupił uwagę mocnym akcentem, jednak w kolejnych rozdziałach akcja zwolniła, koncentrując się na toczącym śledztwie. Stopniowo wnikałam w niewielką, zwartą społeczność Wilków, czując, jak wielkie emocje targają bohaterami. Autor umiejętnie podrzucał strzępki informacji i wskazówki, wzbudzając coraz to nowe wątpliwości i domysły. W pewnym momencie mnogość wątków, powiązań i zwrotów akcji, sprawiły, że byłam ciekawa czy uda się połączyć wszystko w logiczną całość. I muszę przyznać, że udało się to doskonale. Zakończenie nieprzewidywalne i zaskakujace. Dodam jeszcze, że ciekawym pomysłem było rozpoczęcie każdego z rozdziałów cytatem za­czerp­nię­tym z Sum­mu­la chro­ni­cae Glo­ciu­mae – kro­ni­ki je­zu­itów. Wzmacniało to klimat podszyty legendami o siejącej postrach bestii.

Polecam serdecznie.