Wierność w stereo

Gdybym napisała tę recenzję wczoraj, brzmiałaby zupełnie inaczej. Na szczęście, około dziesiątej wieczorem zaczęłam przeglądam książkę Nicka Hornby'ego, nie dowierzając, że autor „Był sobie chłopiec” (co prawda, oglądałam tylko ekranizację, ale scenariusz nie wziął się z powietrza, prawda?), „ Wpadki”, „Długiej drogi w dół”, „Futbolowej gorączki” czy „Była sobie dziewczyna”, którego pięć filmów zekranizowano, wiele esejów wydano również w Polsce i także był recenzentem, mógł zrobić mi taką krzywdę. Początkowo przeglądałam książkę o wdzięcznym tytule: „Wierność w stereo” wyłącznie ze względu na ogromną ilość muzyki, bo ten człowiek (i bohater) ma wręcz obsesję na jej punkcie. Nim zdążyłam zauważyć, zamiast notować kolejny tytuł bądź osobowość, wczytywałam się w nieco skomplikowany monolog narratora. Jest nim trzydziestopięcioletni Robert Fleming, właściciel podupadającego sklepu muzycznego, bez żony, dzieci czy prawdziwych przyjaciół. Wszystko to zagubił gdzieś między latami sześćdziesiątymi a dziewięćdziesiątymi. Zgorzkniały, wraca wspomnieniami do swoich byłych i zadaje sobie niebanalne pytania: czy warto żyć w maleńkim mieszkaniu w otoczeniu płyt i kompaktów, czy raczej powinno się założyć rodzinę, zyskać przyjaciół i pomyśleć o prawdziwej pracy; czy warto przyjaźnić się z kimś, kto ma mniejszą kolekcję płyt od nas i słucha tandetnej muzyki? I co tak naprawdę się liczy w życiu? Na te i na mnóstwo innych pytań odpowiada nam człowiek żyjący blusem, soulem, popem, rockiem, bio...

Jest to książka, która w niektórych momentach może zniechęcić kogoś, kto szuka łatwej lektury. W moim przypadku zachęcił mnie początek i w sumie sam sobie się dziwię że przeczytałem tę książkę w ciągu paru wieczorów. Miejscami mnie zniechecała, ale jakoś nie mogłem jej odłożyć. Książka jest interesująca ze względu na niebanalne pokazanie głównego bohatera, wszechobecną muzykę i związane z nią postaci i koloryt. W zasadzie wszystko ujmuje komentarz użytkownika Herma.

Lekka i przyjemna lekturka...Podobał mi się zwłaszcza cięty humor autora i muzyczne nawiązania. Dzięki książce odkryłam parę muzycznych perełek:)

lekka, zbyt lekka. Naiwna fabuła, pełno tytułów piosenek, seriali, które sprytnie ją rozciągają. Inaczej miałaby 30 stron. A tak? 230.

ciężko się ją czyta.. i ogólnie niezbyt fajna

nie polecam...ciężka książka...