Wiem, że tu jesteś

Dla mnie ta historia jest zupełnie nieprawdopodobna, aczkolwiek, nie wątpię, iż tak obmyślona, by dosadnie grać na najtkliwszych ludzkich emocjach. Jednak ja spodziewałam się zupełnie czegoś innego po opisie tej książki. Myślałam, że skoro Thibault, nie potrafi rozmawiać ze swoim bratem, nie potrafi rozmawiać O TYM, co ten brat zrobił, nie rozmawia też o tym z matką, w ogóle z nikim. Więc myślałam, że będzie o tym mówił do Elsy... Że do niej będzie umieć...

A on w towarzystwie Elsy tylko spał (w sumie nie pracował jakoś ciężko na nocki) więc czemu wiecznie odsypiał?? A jak nie odsypiał, to gadał jakieś bzdety. Tak właściwie to niewiele o nim wiemy, tylko tyle, że rzuciła go dziewczyna (nie wiadomo dlaczego) i że ma zaprzyjaźnioną parę młodych ludzi z dzieckiem, którym zazdrości...

O Elsie wiemy jeszcze mniej. Ma rodziców, siostrę i lubiła biegać po lodowcach. No i ta niby relacja, którą podobno Thibault z Elsą " i "zbudował", a w końcu się nawet zakochał, trochę mnie to śmieszy, bo:

"Miłość to istna chemiczno-biologiczna reakcja łańcuchowa! Aby między dwojgiem ludzi „zaiskrzyło”, musi zadziałać w odpowiedniej kolejności cały system zewnętrznych bodźców oraz wewnętrznych procesów biochemicznych."

Jakoś nie wierzę w tę miłość, w ogóle w tę całą sytuację. Jednak czegoś się z tej książki dowiedziałam. Dowiedziałam się, co to jest "gra paragrafowa". Nie gram w takie gry, więc nie miałam zupełnie pojęcia, że coś takiego istnieje. A w tej ksi...