Autor w 1997 roku obronił pracę doktorską o twórczości Gaddisa na Wydziale Neofilologii UW. Basiuk odczytuje prozę Gaddisa jako projekt nowego realizmu, w którym formalne doświadczenia modernizmu i postmodernizmu zostały wykorzystane w celu zintensyfikowania efektów mimetycznych. Realizm odpowiadający współczesnemu światu jest wieloznaczny, podważa epistemologiczne przywileje autora i odwołuje się do estetyki wzniosłości w znaczeniu zaproponowanym przez Lyotarda.