Wielcy zboczeńcy

"Unikałam przyjętego w książkach historycznych akademickiego wysławiania się. Książka jest napisana prostym, nieco gawędziarskim językiem z częstym zwrotem do czytelnika, którego jakby wzywam do zaakceptowania mojej tezy".

Teraz ja zwrócę się do autorki, pragnąc aby zaakceptowała moją tezę: Pani Watała, do garów! Niech pani już nic więcej nie pisze, bo nie rozumie pani podstawowego znaczenia funkcji gawędziarza. Tu nie chodzi o to aby wybebeszyć się z jakiś swoich uczuć do danej postaci tylko o przedstawienie rzetelnych informacji, ponieważ Czytelnik kupując pani "książkę" myślał, że będzie miał do czynienia z literaturą faktu.
Pomijam już fakt, że język autorki jest gnuśny, wulgarny, nieodpowiedni jednym słowem. Na to można przymknąć oko, zważywszy, że Watała przyjęła za punkt wyjścia "opowieść gawędziarską". Jestem jeszcze w stanie jakoś przeboleć, że te opowieści są zwyczajnie pomieszane, raz jest wzmianka o starożytności, zaraz potem historyjka z XVIII w, chronologia leży i kwiczy chciałoby się rzec, a jaki byłby problem po kolei wszystko poukładać?
Nawet dzieci w szkole, na lekcji historii uczą się w porządku chronologicznym, ponieważ to jest logiczne!
Nie zaakceptuję jednak faktu, że pewne informację są po prostu nieprawdziwe. Mam wrażenie, że autorka sobie coś dopowiedziała, w głowie i potem przeniosła to na papier, uznając że będzie to hit.
Kilka historii, które opisała poznałam już wcześniej, inne dopiero podczas lektury "Zboczeńców" i chętn...

Ciężko jest mi ocenić tę książkę... w sumie sama nie wiem dlaczego. Tematyka jest ciekawa, dość kontrowersyjna, czyta się migiem, ale jakiś niedosyt pozostaje. Choć książka niecienka i historii w niej moc. Może chodzi o sposób podania dania? Bo trzeba wiedzieć, że nie znajdziemy tu żadnych głębszych rozważań i żadnych prób analizy często nietypowych upodobań erotycznych. Ot, dostajemy dość opasły zbiór anegdot: pisanych stylem lekkim, prostym i językiem czasami bardziej niż kolokwialnym. Autorka nie boi się żartować z rzeczy nieprzyzwoitych i użyć słów zaliczanych do łaciny podwórkowej, a co się tyczny łaciny klasycznej, to udało mi się wyłapać błąd (dla dociekliwych: na stronie 37;))! W ramach ciekawostki przeczytać można.

Cały komentarz jest w opisie tej książki. Nie wiem po co sięgnełam po tą pozycje. Nie jestem słabeuszem, mało co mnie przraża, ale to była makabreska, która momentami mnie mdliła i przewracała żołądek na druga stronę. Chciałabym wierzyc że to wszystko fikcja.......

Interesująca, przerażająca, miejscami obrzydliwa, miejscami śmieszna.Czyta się szybko,ale trzeba robić sobie przerwy.