Wieczne strapienie

W książce Jacka Leociaka można znaleźć co najmniej kilku motywów:

- Kościół katolicki nie jest jedynym wyznacznikiem przywiązania do narodu polskiego czy polskości. Faktem jest, że katolicy mieli wpływ na powstanie i rozwój naszego narodu/naszej ojczyzny; ale nie tylko oni. Ateiści, protestanci, wyznawcy judaizmu, islamu oraz chrześcijanie wschodni też mieli wpływ (niejednokrotnie duży) na losy naszej wspólnoty,

- przedstawiciele części kleru katolickiego w XX w. wspierali organizacje prawicowe a w międzywojennej Polsce skrajnie prawicowe. Z kolei w tym tysiącleciu powstała sym-bioza kler- ugrupowanie Jarosława Kaczyńskiego. Zdaniem autora książki ta współpraca na linii kler-polityka miała swoje przełożenie na wzrost niechęci do Żydów, kobiet i społeczności LGBTQ plus.

Nie wdając się w ocenę takiej czy innej partii należy przypomnieć losy i chwilową dość sporą rozpoznawalność księdza Jacka Międlara,

- za błędy w działalności Kościoła katolickiego nie odpowiadają wyłącznie księża, ale też wierni, którzy nie potrafią/nie chcą nazwać zła złem i przeciwstawić się jemu.

Polecam lekturę.

Trzeba powiedzieć sobie jasno – autorowi "Wiecznego strapienia" z Kościołem katolickim wyraźnie nie po drodze. I to nie tylko tym tradycyjnym i konserwatywnym, dominującym w polskiej przestrzeni wyznaniowej, ale także z instytucją jako taką, stanowiącą emanację katolickiej wiary i religijności. Dlatego trudno oceniać tę pozycję pod względem treści, poglądy autora determinują bowiem jego punkt widzenia, dobór faktów czy ich interpretację. Książka, czego autor zresztą nie ukrywa, jest jego subiektywną, bardzo osobistą listą zarzutów do Kościoła katolickiego. Przy czym to zarzuty dotyczące raczej błędów w samej organizacji i działalności hierarchii kościelnej niż katolickich, czy szerzej, chrześcijańskich dogmatów. Stąd zapewne książka spodoba się tym, którzy punkt widzenia autora podzielają, a wzbudzi kontrowersje wśród tych, którzy mają poglądy odmienne.

Nie można tu zatem oczekiwać chłodnego dystansu, który osobiście bardziej u autorów cenię, ale rozumiem koncepcję twórcy. Bo nie mamy tu do czynienia z reportażem czy opracowaniem naukowym, a z literaturą zaangażowaną. To właściwie szeroko rozbudowany esej albo wykład człowieka, który tłumaczy co i kto mu w kościele nie odpowiada, a jest tych zarzutów sporo. Myślę zresztą, że nie sposób napisać w reporterskim, pozbawionym ocen stylu książki będącej swoistym manifestem, szczegółową prezentacją własnego światopoglądu.
Można oczywiście diagnozy Jacka Leociaka podzielić, można odnieść się do nich krytycznie, pozo...