Wersje nas samych

'' Wersje nas samych '', jak można się domyślić po tytule, jest kolejną książką z półki '' co by było gdyby ''.Z zapałem zabrałam się do czytania, ponieważ, po pierwsze opis wyglądał bardzo zachęcająco, po drugie, lubię debiuty i ten dreszczyk podniecenia i ciekawości, czy autorka zostanie może moją ulubioną pisarką.

Głównymi bohaterami tej pozycji są Eva i Jim i ich losy na przestrzeni ponad pół wiecznej, dokładnie przez 56 lat . W książce przedstawione są trzy wersje życia głównych bohaterów. Niestety żadna z nich nie powaliła mnie na kolana. Same historie są dość nudne i w sumie przygnębiające przy czym dodatkowo, wersje te '' nakładają się na siebie ''. Ponieważ w moim odczuciu źle jest przeprowadzone oddzielenie jednej od następnej , zwłaszcza że opisywane są naprzemiennie. W ogóle jeśli miałabym radzić przyszłym czytelnikom, to proponuję zaopatrzcie się w kilkukartkowy przynajmniej notes i coś do pisania, bo ewidentnie można się pogubić, zwłaszcza kiedy oboje bohaterowie zaczynają '' obrastać '' w kolejne żony, kolejnych mężów , kolejne dzieci i dzieci tych dzieci , wnuki z pierwszego , drugiego czy trzeciego małżeństwa.

Jak już tych rodzin namnożyło się zastraszająco dużo i zaczęłam się powoli gubić (zanim wpadłam na pomysł z porządną rozpiską) przypomniał mi się stary, bardzo stary nawet dowcip, który gdzieś kiedyś chyba jeszcze za dziecka skądeś usłyszałam . Nie pamiętam całego ale puenta była taka ''Zbyszek, chodź szybko bo moje dzieci i twoje...