W piekle lepiej być nikim

Kryminałem „W piekle…” zainteresowałam się przede wszystkim dlatego, że jego autor Maciej Maciejewski był scenarzystą bardzo dobrego serialu kryminalnego „Glina”. Ślady pracy nad serialem widoczne są w opisie pracy policji i konstruowaniu sylwetek policjantów, np. głównej bohaterki, nadkomisarz Agaty Zawadzkiej, przypominającej serialową patolożkę. Jest to zresztą bardzo dobrze napisana postać – kobieta dojrzała, z bagażem doświadczeń, ujmująca swoją zwyczajnością i skrywaną wrażliwością. Najpierw jednak poznajemy jej adwersarza – tajemniczego płatnego mordercę, zamieszanego w wojnę na Bałkanach. Maciejewski przypomina ten nieco już zapomniany, okrutny, bratobójczy (czy też sąsiedzkobójczy) konflikt. Jest to więc kryminał z ambicjami dużo większymi niż rozrywkowe. Gorzej poszło z ich realizacją.
Powód jest właściwie jeden: niemożliwie zawikłana akcja. Być może jest to wynik lęku scenarzysty przed pustymi didaskaliami, a może wręcz przeciwnie, możliwość wyżycia się tam, gdzie scenariusz nie pozwala – efekt jest taki, że powieść puchnie od nadmiaru przypadkowych myśli i skojarzeń, a także przypadkowych postaci, ich myśli, a nawet życiorysów. Łatwo w tym wszystkim stracić orientację. A szkoda, bo Maciejewski ma dobry język, tworzy sugestywny, ciężki klimat, ma dużą wiedzę i nie ucieka się do banałów.
Reasumując, oceniam może trochę z górką, ale nie miałabym nic przeciwko temu, żeby znowu spotkać się z nadkomisarz Agatą Zawadzką lub bohaterką w jej typie. Pod warunkiem,...