V jak Vendetta

Rozczarowanie większe niż miłość do kobiety, która cię nie chce. Alan Moore napisał moralnie sprzeczny duplikat wzajemnych koneksji. Chciał stworzyć superbohatera naszych czasów - rewidowanego poglądy rewolucjonisty, a wyszło na to, że mamy do czynienia z antybohaterem do skłonności socjopatycznych - choć bardziej pasuje do modus operandi inteligentnego psychopaty, których nie brakuje w społeczeństwie wysoko cywilizowanych. Osobowość dyssocjalna tytułowego V przyprawia o złość, przecież nie będę kibicował mordercy. Kryje się za maską szczytnych idei i ideologii, którą przekabacił w destrukcyjny moralitet. Nie wiem, na ile autor napisał to pod wpływem niechęci do brytyjskiej korony, a na ile starał się nadać V, jak Vendetta komentarz społeczny na temat błędnie rozumianego anarchizmu, który potrafi przekształcić się w faszyzm w wersję 2.0.

Jestem w szoku, że Alan Moore, którego uwielbiam za poglądy osobiste, za inspirujące wywiady i mistykę - stworzył niebezpieczny portret społeczeństwa zagubionego w szambie totalitaryzmu. Jak na oświeconego indywidualistę za dużo tu wewnętrznego brudu i karmienia się błędnie rozumianymi doktrynami wolności, sprawiedliwości czy czynu. Jeśli chciał skrytykować ogólnoświatowy postęp, zawód systemami politycznymi, brakiem wyjścia z impasu - no to Alan Moore zbłądził i podarował mi jakiś kawałek braku odwrotu od występku oraz wewnętrznej śmierci.