Upiorne miejsce

Najmłodszy z wielodzietnej rodziny Chen Tien-Chong, był długo wyczekiwanym synem. Kiedy zdał sobie sprawę że swojej orientacji musiał opuścić rodzinne miasteczko Yongjing. Wyruszył w świat, a dokładnie do Berlina.
Po zabójstwie swojego partnera i odbyciu tam kary w więzieniu wraca do rodzinnego miasteczka. Pierwsze pytanie jakie się nasuwa to dlaczego powrócił w upiorne miejsce..?

#upiornemiejsce to książka przy której potrzeba koncentracji, nie tylko ze względu na wielowątkowość. Dzieje się tutaj naprawdę sporo, wiele myśli można powiedzieć wyjętych z kontekstu, liczne spostrzeżenia, przeskoki w czasie w najróżniejsze zakątki fabuły. Jej wnętrze to monologi bohaterów, ich wspomnienia, ubrane w metafory i liczne refleksje.

Tematy także nie należą tutaj do najłatwiejszych. Poruszają najbardziej wrażliwe struny, gdzie traumy, uczucie osamotnienia, przesądy mieszają się ze sobą z przeróżnymi skutkami odsłaniając ciężkie życie wielopokoleniowej rodziny.

Książka wymagająca, ale i zmuszająca do przemyśleń, nie tylko nad losem bohaterów. Ubarwiona w liczne ciekawostki, wierzenia i tradycje. Niezwykle przejmująca, ale także w swoim smutku osobliwie urodziwa.

Są powieści, o których ciężko pisać… taka właśnie jest powieść Kevina Chen „Upiorne miejsce”. To historia pełna bólu, wyalienowania, braku akceptacji dla inności oraz porażającej uległości wobec brutalnej, przygniatającej rzeczywistości. Ta opowieść ma posmak połykanych łez, krwi i sosu sojowego.

Przenosimy się do Yangjing, małego miasteczka w środkowej części Tajwanu i powoli poznajemy małą społeczność… a w szczególności pewną rodzinę i jej relacje i mroczne sekrety. Matka, ojciec, pięć sióstr i dwóch synów… a pomiędzy nimi przepaść pogłębiana brakiem zrozumienia, akceptacji i szczerości. W miejscu rozmowy… ciężka dłoń… „Matka biła go pięścią ostrą jak nóż, kopała nogą twardą jak miecz, ale najgorsze były usta, z nich wylewała hektolitry tajwańskich przekleństw, a każde słowo bulgotało jak wrzątek”.

Brutalnie przedstawiona prawda o ówczesnej, maleńkiej tajwańskiej społeczności, w której narodziny córek, to wielki smutek, w której homoseksualizm to zbrodnia, w której pogłoska jest donośniejsza niż prawda. „Wirus plotki przenosił się drogą kropelkową, jedna osoba powiedziała drugiej, druga trzeciej, trzecia komuś obcemu, dowiedziały się o tym drzewa ka-tang i kanały irygacyjne, usłyszały o tym ryby w stawach oraz krzewy betelu i chryzantemy na plantacjach, w końcu dotarło to nawet do zbłąkanych upiorów.”

Czy tak upiorne miejsce, może być domem? Czy osoba naznaczona zbrodnią może odnaleźć ukojenie? Czy aktualne ci...

Oj przyznaję, że ta książka jest bardzo lekko napisana, choć nie zawsze to o czym czytamy jest łatwe do zrozumienia, nie mówiąc już o wyobrażeniu tych wszystkich zjaw o których ludzie tu opowiadają. To książka zupełnie inna od wszystkich. Niby to jedna opowieść życia chłopca, który był najmłodszy z siedmiorga rodzeństwa, jednak poznamy historię każdego. Nie będą one po kolei, bardziej to zlepek wspomnień, w zależności co o kim mu się przypomniało. Rozdziały rozpoczynają pewne historie, ale ich nie kończą. Dają za to bardzo dużo do myślenia i z reguły ich tematem jest śmierć któregoś z członków rodziny. Gdybym chciała prostacko określić całą opowieść, powiedziałabym, że to przerażająco chora historia, która dzieli się na niestworzone rzeczy, choroby psychiczne, nienormalne urojenia i dziką fascynację śmiercią. To tego ubrana w smutek, który jest bardziej irracjonalny niż rzeczy, które sobie przypomina. Ale właśnie to wszystko sprawia, że od tej historii nie można odejść. Główny bohater również zastanawia się co jest z nim nie tak, że nie potrafi czuć szczęścia z nawet najdrobniejszych rzeczy. Jego poplątane myśli tak nas absorbują, że niemal szokiem jest dla nas wiadomość o tym, że kocha chłopców. O czymkolwiek by nas nie poinformował, to jakby tłumaczy to wiarą, która obowiązuje w tajwańskiej kulturze. Podaje nam przykłady wierzeń i nie chce nas do niczego przekonać, tylko na tym jakby kończy swoje zdanie. Musi robić to, bo takie jest jego wierzenie i już. Nie wstydzi si...