Under Locke

Zapata posiada umiejętność pisania długo i zajmująco i niekonieczne są jej do tego dynamiczne sceny. Jest jedną z niewielu autorek, które potrafią zachować ciszę i nie ubarwiać historii na siłę. Ja bardzo cenię jej spokój i opanowanie, a co za tym idzie szacunek do swoich bohaterów i zaufanie do czytelnika, że nie odrzuci historii, ale postara się w nią wczuć.
Więc, jak łatwo się domyśleć, nie zostałam znudzona. Nie przysypiałam ani na początku, ani na końcu gdzie ponoć, jeśli wierzyć części recenzji, bohaterka nie robiła wiele oprócz wzdychania do bohatera. Nie zauważyłam tego i to nie z powodu tego, że nie czytałam dokładnie.
Podoba mi się kompozycja Under Locke zarówno jeśli chodzi o fabułę, ale również jeśli chodzi o bohaterów. Zapata nie zapomina również o drugim planie. Z tego powodu poznajemy pozostałych współpracowników salonu, członków gangu czy nawet ściganego ojca. Autorka dba o szczegóły, nie zapominając o choćby podstawowej próbie wyjaśnienia przyczyn zachowania bohaterów. To wszystko sprawia, że Under Locke podobnie zresztą jak Kulti są pełne. Wypełnione. Coś w tym musi być, bo skoro ja-człowiek, ale i ja-czytelniczka, która z wielką ostrożnością, granicząca niekiedy z niechęcią podchodzi do zachowań przymuszających i wymuszających, a tutaj nawet niespecjalnie mocno przymykając oko, kupuję bohatera. Powtórzę, coś w tym musi być. Dex to nie typ mojego bohatera, ale tutaj nie wyobrażam sobie, aby tutaj był inny. Musi być taki, bo jest doskonały.
A Ir...