Tuzin czarnych róż

Książka ta stała na mojej półce już od dawna i czekała na swoją kolej. To było moje drugie spotkanie z autorką i niestety wypadło gorzej niż pierwsze. Może dlatego, że wolę wilkołaki niż wampiry.

Fabuła jest prosta: dwa klany wampirów (o przepraszam, Spokrewnionych) walczące ze sobą o władzę w Umarłym Mieście, do którego przybywa tajemnicza nieznajoma i ze znanych tylko sobie powodów postanawia zmniejszyć drastycznie populację obydwu klanów. Boleśnie zmniejszyć.

Dalej jest jeszcze prościej - zaczyna się krwawa jatka.
Tylko trochę razi w oczy, kiedy wampiry "atakują sforą" lub "ryczą jak wilkołaki". Od przybytku głowa nie boli, ale dla mnie wampir to wampir, a wilkołak to wilkołak i każdy z nich powinien pozostać sobą. Plus przez część książki zastanawiałam się jak nazwać wampira wysysającego krew z innego wampira? Wampir do kwadratu? :)(chociaż moje wątpliwości wynikają pewnie z tego, że nie jestem znawczynią tematu).

Jeżeli ma się ochotę na niewymagającą lekturę z wampirami w tle, to ta książka jest w sam raz. Przestraszyć nie przestraszy, ale też nie zanudzi na śmierć.

Po książkę sięgnęłam ze sporymi wątpliwościami, jednak szybko zmieniło się moje nastawienie. Możliwe, że spowodowała to atmosfera panująca w 'Umarłym Mieście' i walki gangów. Szczerze mówiąc z takimi wampirami się jeszcze nie spotkałam i jetem zadowolona, że to uległo zmianie. Polecam.