Tornado Jumi

Wiecie, że powstało nowe Wydawnictwo z książkami dla dzieci? Jeśli nie to koniecznie wpadnijcie do @dziwimisie 🐻 Warto śledzić ich poczynania, bo z pewnością wydadzą jeszcze wiele pięknych i wartościowych książek 💜 Dzisiaj będzie o pierwszej z nich, która od razu skradła moje serce swoją tematyką. Tak, będzie o emocjach 😁 "Tornado Jumi" to opowieść o długowłosej dziewczynce, której intensywna złość była bardzo niszczycielska i odstraszała wszystkich dookoła. Co ją tak złościło? Jak to często bywa u dzieci - wszystko. Zły kolor szczoteczki do zębów, nieudany rysunek i to, że na obiad nie ma lodów. Dla dorosłego to rzeczy, o które nie warto robić awantury, ale dla dziecięcego serduszka to małe tragedie. Więc Jumi się złościła, a jej włosy wznosiły ją wysoko. Po wszystkim była wyczerpana, wcale nie chciała się tak więcej czuć i wszystkiego niszczyć. Czy uda jej się znaleźć sposób na poradzenie sobie ze złością? Bardzo podoba mi się takie przedstawienie dziecięcych emocji. Trochę poetycko, trochę baśniowo i metaforycznie. Książka fajnie zwraca uwagę na to, że dziecko też jest wyczerpane swoim denerwowaniem się. Wolałoby beztrosko spędzać czas, ale niestety jeszcze nie do końca potrafi regulować swoje nastroje. Do tego potrzebuje uważnego, świadomego opiekuna, który wytłumaczy mu co czuje i jak sobie z tym poradzić. A czy jest przyjemniejszy wstęp do takiej rozmowy niż wspólna lektura książki? 💜 Szczególnie jeśli jest tak wspaniale zilustrowana 😍 Pani Klaudia Piróg stworzyła ...

Czy kupiłam książkę dla dzieci, bo tak spodobały mi się ilustracje? Bardzo możliwe!

Jumi to dziewczynka, której włosy zamieniają się w niszczące wszystko tornado, gdy tylko ta jest zła. A bywa zła ciągle i o wszystko. Po jednym z takich incydentów, gdy wraca do domu i mija zrujnowane miasta oraz smutnych ludzi, postanawia się zmieniać. Jest już zmęczona swoimi wybuchami. Wiąże włosy w dwa warkocze i zamiast okazywać złość czynami, używa słów. Dzięki temu ludzie przestają się jej bać.

Podoba mi się przesłanie tej książeczki. Jest ona napisana tak, by dzieciaki mogły zrozumieć, że o złości należy mówić, a nie dawać jej w panowanie nasze ciało. Mamy samotną dziewczynkę na początku, która wykłóca się o kolor szczoteczki, a potem wesołą Jumi, która stara się bawić, nie marnować czas na kłótnie. A do tego dochodzą ilustracje! Najpierw Jumi przedstawiana jest w czerwieni, która kojarzy się z intensywnymi emocjami i zdenerwowaniem. Potem, widząc szkody, jakie wyrządziła, zamienia się w samotny niebieski, który następnie przechodzi w ciepły brąz. Którąkolwiek z pań wpadła na ten pomysł, ma moje serce! Co ciekawe — po lekturze książeczki moje wewnętrzne dziecko jakby się uspokoiło.

„Gdy gniew już ją opuszczał, a jej włosy zwalniały obroty (...), czuła się bezsilna wobec złości, która często przejmowała kontrolę nad jej decyzjami i humorem."
Jak dobrze to znamy, co?