To, czego się nie dowiemy. Badanie granic nauki

Nauka jest wyjątkową aktywnością człowieka. Jej siłą jest ciągła zmienność przedmiotu badań i osiągniętego stopnia poznania. Podstawowy błąd, który czasem popełnia się w przypisywanych jej celach, da się wysłowić parafrazując powiedzenie Bohra: 'zadaniem nauki nie jest ustalenie, jaki jest świat, tylko badanie tego, co da się o nim powiedzieć'.

Marcus du Sautoy to matematyk, który od kilku lat zajmuje oksfordzką katedrę zwolnioną przez Dawkinsa. Każdy profesor ją obejmujący ma za zadanie popularyzować osiągnięcia nauki w społeczeństwie. "To, czego się nie dowiemy. Badanie granic nauki" jest publikacją, która w sposób przystępny stara się ująć w ramy zakres dociekań naukowców. Książka podzielona jest na siedem grup problemów, które wydają się stanowić nieprzekraczalne bariery poznania. Większość dotyczy fizycznych i astronomicznych ograniczeń, choć jest i rozdział o mózgu i świadomości oraz o współczesnych granicach matematyki.

Z lektury książki wyłania się jednoznaczny wniosek, który można wysłowić krótko - wszystkie aktualnie zdiagnozowane granice naukowe mają swoje źródło w nieskończoności. Niczemu w otaczającym nas świecie nie możemy przypisać wprost cechy nieskończoności, a i nasz umysł z tym pojęciem sobie nie radzi. Du Sautoy pokazuje, że doświadczany przez nas świat jest nieprzewidywalny, bo nie dysponujemy pełną (nieskończenie dokładną) informacją o wszystkich elementach opisywanych zjawisk. Stąd pojawia się chaos, jako nieuchronność tej niewiedzy....