Opinia na temat książki Tajne przez magiczne

Agata potrzebuje zmiany w życiu, więc porzuca posadę redaktorki i zatrudnia się na stanowisku przedszkolnej woźnej. Nie powiem, ciekawy wybór - no ale przecież nic poza bólem głowy przedszkolankom nie grozi, prawda?

Nie do końca... Jeśli w grupie kilkoro podopiecznych wykazuje magiczne zdolności, nad którymi totalnie nie panuje, w dodatku poprzednia woźna zniknęła w tajemniczych okolicznościach, dzieci coś poddusza podczas snu, a zabawkowy kogucik jest czymś znacznie gorszym... to chyba jednak może nie być tak kolorowo...

"Tajne przez magiczne" to z jednej strony lekka i świetnie napisana książka, która klimatem i nawiązaniem do wierzeń słowiańskich bardzo przypominała mi "Szeptuchę". Nie brakuje w niej humoru i zabawnych sytuacji na rozluźnienie napiętej (głównie przez demony) atmosfery. Z drugiej jednak jest to książka nieco brutalna (bez przesady, ale odrywanie kończyn się zdarza...) i poruszająca trudne tematy. Uwierzcie, depresja, nieprzepracowane traumy, rasizm i podziały społeczne to tylko wierzchołek góry lodowej...

Uwaga, zaskoczenie! W książce nie ma wątku romantycznego! Nie powiem, trochę na niego czekałam, ale jego brak to naprawdę miła odmiana.

Czytanie tej książki sprawiło mi mnóstwo frajdy, wywołało ogrom emocji (od radości, przez zaskoczenie i szok, po nieopisany smutek) i, no cóż... nie zdążyłam dobrze przewrócić ostatniej strony pierwszego tomu, a już szłam zdjąć z regału drugi. A to chyba najlepiej świadczy o tym, że polecam tę historię, prawda?