Tajemnica Ołtarza Gandawskiego

Pierwsze słowa, jakie cisną mi się na usta po lekturze: R-E-W-E-L-A-C-J-A Ogromną zaletą tej książki jest sposób, w jaki została napisana. Zawiera dużą dawkę historii, lecz nie jest to "sucha wiedza". Zaręczam, że nikt nie będzie miał problemów ze zrozumieniem i przyswojeniem kolejnych informacji. Zasugerowawszy się opisem z okładki, miałam mylne oczekiwania: spodziewałam się tylko lekcji historii o nazistowskich grabieżach dzieł sztuki, w tym tytułowego piętnastowiecznego arcydzieła Huberta i Jana van Eycków, zwanego Ołtarzem Gandawskim. A tym czasem zostałam zabrana w najbardziej ekscytującą podróż po losach i historii chrześcijaństwa, podczas której musiałam przedstawiać dziwny widok: szczęka na podłodze, oczy jak spodki. Bowiem nie jest to książka tylko o nazistach i ich okultystycznych korzeniach, lecz bardzo blisko obraca się wokół tematyki, z którą zetknęliśmy się przy okazji powieści Dana Browna "Kod Leonarda da Vinci". Tyle, że to, o czym czytamy w "Tajemnicy Ołtarza Gandawskiego" nie jest fikcją literacką, ani teorią spiskową. Według autora (a nie ma powodów by mu nie wierzyć), wszystko opiera się na rozmowach z eks agentem tajnych służb i historykiem sztuki, który tuż po wojnie prowadził śledztwo ws. zagadkowej kradzieży fragmentu nastawy ołtarzowej, znanej jako "Sędziowie Sprawiedliwi". Zaginęła ona w 1934 roku, a jak się okazało, stała się później gorącym przedmiotem pożądania samego Himmlera. Z jakiego powodu? Nazistom nie chodziło tu o materialną wartość, ani t...