Sześć grobów do Monachium

Przekleństwem autora bestsellera jest to, że każda inna jego powieść porównywana jest z dziełem sztandarowym i nieodmiennie okazuje się gorsza. Tak jest i tym razem, bo „Sześć grobów do Monachium” i „Ojciec chrzestny” to dwa zupełnie różne poziomy, dwie klasy pisarstwa, które rozdziela przepaść.

„Sześć grobów do Monachium” Puzo wydał dwa lata przed „Ojcem chrzestnym” pod pseudonimem Mario Cleri i jest to dość naiwna historia zemsty i miłości, z zakończeniem, które wywołuje chyba tylko obojętne wzruszenie ramion.

Michael Rogan, cudowne dziecko, geniusz matematyczny, specjalista od szyfrów, w czasie wojny współpracuje z francuskim ruchem oporu pomagając w przygotowaniach do inwazji. Aresztowany z powodu własnej nieostrożności zostaje wraz z ciężarną żoną przewieziony do Monachium i w tamtejszym Pałacu Sprawiedliwości szantażowany, torturowany i brutalnie przesłuchiwany. Jego żona w tym czasie traci życie.
Kiedy kapitan Michael Rogan zdradził już wszystkie tajemnice, jeden z oprawców strzela mu w głowę. Mimo to Rogan cudem uchodzi z życiem i po długiej rehabilitacji, ze srebrną płytką uzupełniającą uszkodzoną czaszkę, po dziesięciu latach wraca do Europy, by odnaleźć i zabić sześciu ludzi, którzy znęcali się nad nim w Monachium.

Porządna książka sensacyjna (nie wiem dlaczego wszyscy uparli się nazywać ją thrillerem), z wartką akcją. Czyta się szybko (zwłaszcza, że niedługa) i przyjemnie, ale jednak ciężko oprzeć się wrażeniu, że to książka na jeden wieczór (no, może dwa), o której można później zapomnieć. Ot, taka sympatyczna niezbyt wyróżniająca się "jednorazówka", jakich wiele.

Powieść autora "Ojca Chrzestnego", jakkolwiek bardzo przyjemna w odbiorze i łatwa do łyknięcia, absolutnie nie wytrzymuje porównania z jego sztandarowym dziełem. Nie ta głębia, nie ta wielowątkowa akcja, nie te magnetyczne i silne postacie, nie ten klimat.