Książka jest efektem praktycznych doświadczeń Autorki w kształceniu oraz wychowaniu dzieci, młodzieży i dorosłych poprzez przybliżenie im sztuk pięknych. Celem tych działań miało być rozbudzenie potrzeby własnych działań twórczych. Realizowanie tematyki wychowania poprzez sztuki piękne pokazało, jak duże są potrzeby dzieci oraz młodzieży w tym zakresie.
W związku z działalnością pedeutologiczną Autorki pojawiła się potrzeba napisania pracy na temat tradycji wychowania przez sztuki piękne w przemyskich ośrodkach kształcenia nauczycieli. Chronologiczne przedstawienie problematyki wychowania przez sztukę, poczynając do przełomu wieków, ma znaczenie ze względu na odmienne realia występujące w południowo-wschodniej Polsce. Dlatego celem Autorki jest wskazanie, że jedyną przyszłością plastyki jest kształcenie bez granic: ideologicznych, kulturowych, etnicznych, warsztatowych i technicznych, a kształcenie języka plastyki umożliwia wypowiadanie samego siebie w marzeniach, zabawie, twórczości, przeżywaniu i w końcu w całym życiu.
W związku z działalnością pedeutologiczną Autorki pojawiła się potrzeba napisania pracy na temat tradycji wychowania przez sztuki piękne w przemyskich ośrodkach kształcenia nauczycieli. Chronologiczne przedstawienie problematyki wychowania przez sztukę, poczynając do przełomu wieków, ma znaczenie ze względu na odmienne realia występujące w południowo-wschodniej Polsce. Dlatego celem Autorki jest wskazanie, że jedyną przyszłością plastyki jest kształcenie bez granic: ideologicznych, kulturowych, etnicznych, warsztatowych i technicznych, a kształcenie języka plastyki umożliwia wypowiadanie samego siebie w marzeniach, zabawie, twórczości, przeżywaniu i w końcu w całym życiu.