Sułtan z Palermo

Czwarta w kolejności pisania w cyklu (powstawała w latach 2004-8) książka Kwintetu wydała mi się najsłabsza: naiwna, momentami głupio złośliwa i choć Ali zachował wierność co do faktów z życia Al-Idrisiego i Rogera II, mam wrażenie, że cała obyczajowa otoczka ma więcej wspólnego z opowieściami Szeherezady i homeryckim bajaniem, niźli z historią. To rodzaj paszkwilu na religie, który może miałby jakieś znaczenie choć dla muzułmanów, gdyby w ogóle znana im była twórczość literacka tego autora. Może propagowałaby wtedy rozsądek w podejściu do wiary i życia, indywidualizm przeżycia religijnego. Jednak sądząc po stosunku autora do islamu, wyrażonym w jego powieściach, raczej nikt ich w krajach arabskich, a nawet w rodzimym Pakistanie nie wyda. Znany jest tam chyba (Wikipedia w języku arabskim i urdu) jedynie jako autor pism politycznych, krytycznych wobec Busha i wojny w Iranie. Więc jego twórczość beletrystyczna przeznaczona jest dla Europejczyków, raczej nie-muzułmanów. A co im oferuje? Muzułmańską perspektywę na historię (tzn. pokojowa arabska cywilizacja i rozwinięta kultura literacko-naukowa najeżdżana jest przez barbarzyńskie hordy chrześcijan, którzy dążą tylko do wyrżnięcia innowierczej ludności, zniszczenia dorobku i zrabowania złota, z gwałceniem kobiet i mordowaniem dzieci w pierwszym rzędzie) oraz popłuczyny z arabskiej obyczajowości rodem z bajek z IX-X w. To plus, obejrzeć to, co znamy cudzymi oczyma, z drugiej strony. Ale Ali jest tu tak powtarzalny, że w trakcie cz...