Struktura rewolucji naukowych

Jeśli byłoby nam dane zapytać albatrosa, jakim cudem udaje mu się latać nie znając termodynamiki, czy przeprowadzić wywiad z elektronem, dopytując o podleganie przez niego statystyce Fermiego-Diraca, znaleźlibyśmy się w dziwnej rzeczywistości, którą w środowisku naukowców wykreował Thomas Kuhn. Bowiem jego najważniejsza publikacja, "Struktura rewolucji naukowych" jest taką próbą powiadomienia albatrosa czy elektron, o ich przyrodzonych umiejętnościach i własnościach. Na szczęście jest kilka ALE, które sprawiają, że nawet po ponad półwieczu od pierwszego wydania, opiniowana książka jest warta uwagi.

"Struktura ..." to, obok słynnych dzieł Karla Poppera i Imre Lakatosa, jedna z najbardziej wpływowych i kontrowersyjnych XX-wiecznych publikacji pogranicza filozofii, metodologii i historii nauki. Jej wydanie wywołało od razu dużą falę krytyki środowiska i odrzucenie podstawowych tez autora, choć i były głosy poparcia czy zrozumienia (jeśli skupimy się na środowiskach, o których traktuje książka). Główną zasługą Kuhna, było wprowadzenie pojęcia 'paradygmatu' do słownictwa branżowego, oraz próba wykazania, że zdarzająca się okresowo rewolucja w myśleniu, to podstawowy komponent rozwoju nauki. 'Paradygmat' to, według autora, zestaw norm i osiągnięć wyznawanych w określonym czasie, przez specyficzną społeczność naukową.

Wywód autor poprowadził z punktu widzenia historyka nauki, co okazało się istotnym argumentem w sprzeciwie środowiska. W licznych przykładach, skupi...

Klasyczne i fundamentalne dzieło w zrozumieniu drogi do osiągnięcia przełomu w nauce. I pokazująca jak znaleźć drogę do nowej jakości w zastanej rzeczywistości naukowej. Dziś to już klasyk filozofii nauki.