Opinia na temat książki Stroiciel fortepianów

Jest w „Stroicielu…” wieloznaczność, jakichś strun czułych drgania, że czyta się zwykłą opowieść o zagubionym czterdziestolatku, utraconej miłości, fortepianie i jego stroicielu, zatraca się w onirycznym, wyciszonym ale jednocześnie pełnym pasji, namiętności i brzmień świecie dźwięków, aż staje się jedną z tysięcy kropli ściekających po szybie wraz z jesiennym nowojorskim deszczem…

A gdyby tak „znaleźć pierwotne plemię, które nigdy nie nawiązało kontaktu z resztą świata, i dać tym ludziom posłuchać pierwszego w życiu koncertu fortepianowego, jakie pragnienia i obrazy wywołałaby ta muzyka w ich głowie?”

Wiele już napisano o książce Chiang-Sheng Kuo, i mądrzej ode mnie, i wnikliwiej. A jednak - wspaniale było trzymać w dłoniach rzecz tak niewielką, a wypełnioną emocjonalną zawiesiną: od rozpaczy po zachwyt, od sukcesu po upadek, nadziei po rozgoryczenie; jak dobrze nastrojony instrument, wszystko tu gra i wybrzmiewa dostatecznie.
Czai się gdzieś nieokreślony niepokój, niedopowiedzenie, które rozgrywa się w gestach, nutach i między słowami. Miejscami porywa i wciąga, by po chwili spowolnić oszczędnością słów i zdarzeń.
Czytać zatem trzeba uważnie, nie może spodobać się każdemu.

To zdecydowanie zupełnie inna droga, która nie prowadzi ani do urokliwych kawiarni, ani do kotów, ani tym bardziej do zagubionych tokijskich uliczek.