Stosunki pracy w administracji publicznej

I. Właściwe funkcjonowanie administracji publicznej zależy w dużej mierze od zatrudnionych w jej strukturach pracowników, od ich kompetencji, uczciwości, legalizmu działania, zrozumienia roli, jaką pełnią w służbie publicznej czy chociażby od ich osobistej kultury. Osoby te muszą więc sprostać zaostrzonym kryteriom naboru do służby publicznej i poddać się okresowym ocenom ich pracy. Ustawodawca obciąża ich w procesie pracy również szczególnymi powinnościami, zabezpieczając ich realizację odrębnym reżimem odpowiedzialności, w zamian dając im określone przywileje w postaci zwiększonych uprawnień w stosunku do pracowników objętych powszechnym prawem pracy. II. To wszystko sprawia, że w administracji publicznej, na bazie szczególnych potrzeb, działa odrębny model pracowniczego zatrudnienia, inny niż model powszechny, do którego mają zastosowanie przepisy Kodeksu pracy. Służy on wyeksponowaniu więzów prawnych łączących osoby tam zatrudnione z państwem i wspólnotami samorządowymi. Ten odrębny model zatrudnienia nie jest jednak spójny. Treściowo wypełniają go trzy podstawowe ustawy: o pracownikach urzędów państwowych (1982), o pracownikach samorządowych (1990), oraz ustawa o służbie cywilnej (2006), wyznaczające obszar wąsko rozumianego prawa urzędniczego. Regulacje zawarte w tych ustawach nie tworzą jednego systemu zatrudnienia, różnicując w istotny sposób sytuację osób zatrudnionych w administracji państwowej, rządowej i samorządowej.