Opinia na temat książki Starość aksolotla

Odnoszę wrażenie, że część czytelników oczekiwała po ,,Starości aksolotla'' klasycznej wizji ,,Świata po Zagładzie'' w rodzaju ,,Ostatniego brzegu'' Nevila Shute'a - zamiast tego Dukaj przedstawił nam wizję zdehumanizowanego, smutnego postapokaliptycznego świata maszyn.
Maszyn, którym umyka sens/pamięć/sedno istoty człowieczeństwa.
Maszyn popadających stopniowo w melancholię.
Maszyn, które starają się naprawić świat, przywrócić mu dawną świetność.

,,Starość aksolotla'' jest lekturą wymagającą od czytelnika refleksji i uwagi ze względu na fantastyczny i specyficzny styl autora - zdecydowanie nie jest powieścią, służącą tylko rozrywce, choć i tak można ją odczytywać (acz, dużo traci na wartości). Bo Aksolotl zadaje pytania o sens istnienia, o duszę, o to co właściwie oznacza ,,bycie człowiekiem''. Aksolotl pyta, czy warto się starać i podejmować te same próby wciąż od nowa. Od nowa. Od nowa i bez końca.

To wyjątkowo smutna wizja świata po Apokalipsie. Nie tak smutna, jak ,,Ostatni brzeg'', ale za to zdecydowanie bardziej depresyjna.