Spowiedź Psa. Brutalna prawda o polskiej policji

Książka reklamowana jako brutalna prawda o polskiej policji, ale… czy to sama prawda, to mam spore wątpliwości, a znacznie bardziej brutalne są filmy od lat szesnastu. To raczej policja była i jest brutalna, bo prawda o niej, zwłaszcza w wersji Lorantego, to już tak sobie.

O tym, że praca śledczego, dochodzeniowca, negocjatora, nie sprzyja pielęgnowaniu domowego szczęścia, wiedziałem już od czasów pierwszych powieści policyjnych i kryminalnych, więc kolejne żony, rozwody, alimenty, Lorantego jakoś specjalnie mnie nie zaskoczyły. Raczej dziwny wydaje się fakt, że skoro zdawał sobie z tego sprawę, tyle razy próbował.
Nie zaskoczyło mnie też i to, że policjanci, i nie, nie tylko ci z drogówki, biorą łapówki. Że ignorują zasady i regulaminy tego zawodu, a często także normy prawne, też wiedziałem albo zdawałem sobie sprawę. Także nadużywanie alkoholu i regularne korzystanie z burdeli nie wydało mi się szokujące.

Zaskoczyło mnie za to coś innego, stwierdzenie: Nie wiem, jak można funkcjonować, np. być Polakiem, bez Kościoła czy wiary katolickiej. To niewyobrażalne dla mnie. Loranty mieni się, oczywiście, katolikiem i gorliwym obrońcą tej religii. Ups!*

Czego oczekiwałem po tej książce? Konkretów, szczegółów, faktów. Loranty zbyt często opowiada zdarzenia pobieżnie, ogólnie, mało konkretnie. A kiedy już prezentuje jakieś detale, to raczej takie mniej ciekawe, niezbyt ważne, bez istotnego znaczenia.

Ostatecznie pozycja ani zła, a...

Aleksander Majewski porozmawiał sobie, popytał Dariusza Lorantego, gliniarza już byłego, jak to było w tej psiarni. Wyszła z tego „Spowiedź psa. Brutalna prawda o polskiej policji”. Książka wydana bodajże w roku 2013. Dla niektórych to pewnie był szok, że „Psy” czy „Pitbull” to do końca nie taka znowu fikcja. W szczególności w rozmowie jest dużo odniesień do „Pitbulla”, wszak Loranty to tak jakby Gebels. Wspomnienia o Sławku Opali, tu jeszcze przed jego samobójstwem. Droga faceta, który niejako z przypadku idzie do policji a jak już tu jest to chce coś zrobić. A jak robi to do końca. Mnóstwo kryminalnych historii, które zostały rozwiązane własnym życiowym sprytem czy doświadczeniem. Próżno tu szukać pomocy przełożonych. Co istotne jest i może rozgoryczony ale na pewno nie ma pretensji do instytucji. Na rynku wydawniczym ostatnio ukazuje się sporo publikacji policjantów traktujących o służbie. Niewiele się zmieniło, no może jest mniej gorzały i burdeli a policyjni urzędnicy, trzęsący o stołki, nadal usiłują spinać rozporządzeniami instytucję czego efekty nader często możemy zobaczyć i usłyszeć w medialnych doniesieniach.

Książka w formie wywiadu pokazuje pracę w polskiej Policji, która nie jest tak "różowa" jak się niektórym wydaje. Wymaga wielu wyrzeczeń i poświęceń. Szczególnie warto przeczytać, jeśli myśli się o pracy w tej służbie. Widać tu dobrze, że służba ta wymaga od funkcjonariusza pełnego zaangażowania i często kończy się to rozbiciem rodziny, czy popadaniem w nałogi. Dobrze rozeznać, co jest dla nas priorytetem, by nie czuć później rozczarowania. Polecam lekturę tej pozycji ;)