Sobremesa. Spotkajmy się w Hiszpanii

Hiszpania - to jak domyślam się - kolejny kraj, o którym marzy się w kontekście wyjazdu wakacyjnego. Osobiście zanim gdzieś się udam lubię zebrać informację o rejonie, co całej wyprawie nadaje ładu. Chaotyczne zwiedzanie, szczególnie kultury, z którą wcześniej nie miałam do czynienia powoduje niedosyt, a czasem szybkie zmęczenie i zniechęcenie się do poznawania nowego. Pójście na żywioł nie jest złe, jednak w moim odbiorze częściej ograbia z kontekstu, a to tez może przyczynić się do powielania stereotypów o danej nacji zamiast przyjrzenia się temu, jaka jest prawdziwa codzienność i co reprezentują jej mieszkańcy.

Dwa pierwsze rozdziały "Sobremesy" nie wprowadziły mnie w euforyczny nastrój, a wręcz zniechęciły swoją treścią. Po raczej ogólnym, zatytułowanym "Życie jak w Madrycie" dalej czytam na temat życia jakie Hiszpanie prowadzą w barach i po nieco słownikowym podejściu do tych kwestii zaczynam kręcić nosem. Bo przecież to wszystko wydaje się być takie znajome i oczywiste, już się o tym nie raz czytało, rozmawiało z tymi, którzy tam byli. Ale dalej następuje rozdział o tym jak mieszkańcy w ciągu dnia dzielą swój czas, o tym, że temperamentny Hiszpan poza pracą ma niewiele czasu na cokolwiek, gdy około 21-szej wraca do domu. Jak to?! A gdzie szalone życie? Kiedy zabawa? Spotkania ze znajomymi, rodziną? Czekać cały tydzień, by dopiero w weekend móc zaszaleć? To dla niejednego Polaka przerażająca wizja. I nie tak postrzegamy mieszkańców ciepłych europejskich kra...

Książka wydana w 2020 roku, czyli bardzo nieaktualna w wielu aspektach. Przed lekturą warto o tym wiedzieć. Łatwe to do wybaczenia, ale jednocześnie... Nie wiem. Niby z autorem żyję w jednym państwie, a mam wrażenie, jakbyśmy znali inną rzeczywistość w tych nielicznych przytaczanych aspektach. Nie mówiąc o tym, że widziałam trochę pozytywnych opinii o tytule, a dla mnie była to książka nijaka. Która coś o Hiszpanii mówi, ale powierzchownie. Nawet nie wiem jak to ocenić, więc nie zrobię tego wcale.