Opinia na temat książki Snowflake

Przypomniałam sobie. Wszystko wróciło.

Wychowałam się na wsi. Studiowałam w wielkim mieście.
Zawsze lepiej dogadywałam się z „miastowymi”. Mimo to gdzieś tam w środku czułam się „inna”. Zmyślałam i udawałam, kiedy tematem rozmowy była rodzinna miejscowość i rozrywki, które oferowała. Trochę się wstydziłam, czasem czułam się zagubiona. Zwłaszcza, kiedy robiłam coś pierwszy raz, czegoś nie znałam, a dla innych była to codzienność. Już nawet nie wspominam o wykluczeniu komunikacyjnym.

Mam wiele wspólnego z bohaterką „Snowflake”, Debbie. Ona też chce porzucić swoje spokojne życie i zaczyna poznawać wielkomiejski świat. Nowi znajomi, nowe zajęcia. Dostaje to, czego nigdy nie miała i czuje się w tym wszystkim pogubiona. Nie wie, co jest dobre, a co złe, bo w „jej” świecie jest zupełnie inaczej. Sama nie wie, czy bardziej pasuje tam, gdzie zawsze chciała być, czy tam, gdzie dotychczas była.

Ciągnęło mnie do tego „wielkiego świata” i czułam się w nim na swoim miejscu. Z drugiej strony z utęsknieniem czekałam na wakacje i ten wiejski spokój. Z perspektywy czasu wiem, że nie nadawałabym się do życia w mieście. Potrzebuję przestrzeni i przyrody wokół. Miasto to dla mnie ograniczenie. Może to przez dzieciństwo i wychowanie. Nie żałuję jednak, że spróbowałam innego życia. Wewnętrznie czuję, że mam 2 natury. Studia i praca- miasto, nie mogłabym i nie chciała pracować na wsi. Dom i rodzina- wieś, nie mogłabym mieszkać i żyć na stałe w mieście.
Cieszę się, że się odnalazłam i zrozumiałam, co dla mnie ważne.

Lubię książki, które zmuszają mnie do przemyśleń. „Snowflake” taka była.
Dziękuję @wydawnictwomuza za możliwość poznania jej 🤍