Opinia na temat książki Śnieżna siostra

Jakie to było piękne.

Zabrałam się za lekturę zaintrygowana ocenami. A cóż to za cudo z niewiarygodną średnią oceną powyżej 9 pkt? Przeczytałam w 2 godziny. Ocena jest nieadekwatna. Powinno być 10/10.

Mały chłopczyk, który lubi pływać, mała dziewczynka - miłośniczka łyżew. Powieść przesiąknięta przyjaźnią, rodzinną miłością, radzeniem sobie ze stratą, zbliżającym się Bożym Narodzeniem i nie tylko dziecięcą potrzebą świątecznych rytuałów. Oraz czerwony płaszczyk, pocztówki, światło świec adwentowych, kakao z bitą śmietaną, prezenty, nietypowy bałwan i finałowy świetlisty piruet na lodzie. Tajemniczo, uroczo i pokrzepiająco było.

Jeszcze niedawno wydawało mi się, że literackim symbolem świąt na zawsze zostanie dla mnie „Opowieść wigilijna” - historia, która niesie nadzieję i wigilijny cud. Tylko dlaczego moje dzieci wysłuchały jej tylko jeden jedyny raz i więcej nie chciały tej pięknej, jak powiedziały, przedpotopowej historii? „Śnieżna siostra” to taka nowoczesna opowieść wigilijna - świetna do wspólnego czytania przez 24 grudniowe dni (24 rozdziały). Jak czekoladki z adwentowego kalendarza, po jednej dziennie, z finałem w wigilijny wieczór. Aż żal, że dzieci mam już za duże.

Uwielbiam mój czytnik i książki w elektronicznej formie. W ogóle nie brak mi szelestu kartek, zapachu papieru i innych tego typu bzdurek. Przy lekturze „Śnieżnej siostry” tego wszystkiego mi jednak brakowało, przede wszystkim możliwości oglądania prawdopodobnie przepięknych kolorowych ilustracji, którymi powieść jest ozdobiona. Na czytniku to szare, rozmazane miniaturki. Pędzę do księgarni, zamarzyło mi się, by „Śnieżna siostra” ozdobiła moją domową biblioteczkę. Tym bardziej, że będę sięgać po nią co roku w grudniu. Z całą z pewnością. Nowy świąteczny rytuał.