Smutek i rozkosz

„Smutek i rozkosz” to książka o odrzuceniu, samotności braku poczucia sensu ale i życiu z jego cieniami i blaskami. To zdecydowanie książka nie dla każdego. Nie znajdziecie tu naukowych opisów czy nawet nazwy choroby na którą choruje główna bohaterka. Dzięki temu nie możemy przypiąć określonej łatki czy zaszufladkować Marthy. To wyjątkowo szczery obraz kobiety pełen burzliwych skutków niezdiagnozowanej, a następnie zdiagnozowanej choroby. Tak naprawdę poznajemy jej codzienność, widzimy jaki wpływ na jej życie i życie jej najbliższych ma choroba. Dostrzegamy jak oddziałuje czy komplikuje poszczególne relacje, radzenie sobie z rzeczywistością czy wybory. Choroba wielokrotnie nie pozwala czerpać z życia garściami, powoduje lęk i rezygnacje z niektórych pragnień. Autorka w bardzo obrazowy sposób pokazuje jak jej rodzina musi sobie radzić w nietrafionymi diagnozami. Całość jest pełna emocji, pokazuje jak ważne jest wsparcie najbliższych ale przede wszystkim zaakceptowanie samego siebie. Uświadamia jak ważna jest rozmowa, jak istotne jest proszenie o pomoc i że zdecydowanie warto walczyć o siebie do samego końca.

Temat zaburzeń i chorób psychicznych nadal stanowi pewne tabu budząc niezrozumienie i obawę. Budujące jest to, że świadomość społeczna jest jednak coraz większa, a właściwa diagnoza daje choremu szansę na właściwe leczenie i zarazem podejście otoczenia nie obarczając go winą za zachowania będące skutkiem choroby.

Ta zaczynająca się dość niepozornie od krótkich, jakby wyrwanych z kontekstu fragmentów z życia czterdziestoletniej Marthy, nie zapowiada historii, która ostatecznie wstrząsnęła mną do głębi, dając poczucie uczestnictwa w życiu zdeterminowanym chorobą, z którą boryka się bohaterka. Chorobą nienazwaną, bo co ciekawe autorka nie wymienia jej z nazwy, bo nie o studium choroby tu chodzi, a o wpływ, jaki ma na bohaterkę i jej najbliższych. Zdiagnozowana po wielu latach daje Marcie odpowiedź na zadawane przez nią całe życie pytania. Co z nią jest nie tak? Czemu nie radzi sobie z życiem?

Czy ta świadomość spowoduje, że przestanie szukać winy w sobie? Da jej siłę, by stawić czoła codzienności i dać sobie i bliskim szansę?

To opowieść nie tylko o życiu obarczonym chorobą psychiczną, ale przede wszystkim o przyjaźni, miłości i głęboko skrywanych marzeniach. Marzeniach zniszczonych przez brak właściwej diagnozy, które muszą zostać uznane za nierealne.

Powieść niesie ze sobą ogromny ładunek emocji traktując o temacie trudnym i bolesnym, jednak styl, w jakim jest napisana dość lekki, naturalny, zaprawiony sporą dawką ironii i humoru czyni ...