Skrzypce Goebbelsa

„Czymże jest więc muzyka? Krótkim dźwiękiem przecinającym ciszę? Czy też długą ciszą pomiędzy dwiema melodiami?"

Skrzypce ofiarowane przez Goebbelsa miały być wielkim wyróżnieniem, by docenić talent młodej japońskiej skrzypaczki — Nejiko Suwy. Teoretycznie, bo w rzeczywistości prezent od ministra propagandy III Rzeszy był symbolem przyjaźni między dwoma państwami i narzędziem do szerzenia propagandy. A to rękami kobiety, która chciała jedynie grać. Która ciągle oszukiwała siebie uważając, że nie jest częścią hitlerowskiej machiny wojennej. Która nie radziła sobie z pogardliwymi komentarzami innych muzyków i która nie potrafiła porozumieć się ze skrzypcami o niewiadomym pochodzeniu.

Powieść Yoanna Iacono to przede wszystkim opowieść o wojnie, propagandzie i muzyce. O miłościach mniejszych oraz większych czy dylematach moralnych.

Zaskoczyła mnie ilość politycznych szczegółów, które bazowały na faktach, ale miały w sobie fikcję literacką. Zawiodło mnie zbyt mało emocji w tekście. Spodobał mi się natomiast wewnętrzny konflikt Nejiko, który trwał, trwał i trwał zmieniając swoje formy. Jaki z tego wniosek? „Skrzypce Goebbelsa" to powieść dobra, ale nie moja. Może się podobać, może nawet oczarować, a jednak moje serce pozostało na nią obojętne. W pamięci prawdopodobnie zostanie mi jedynie estetyczne wydanie książki i nic więcej, więc... Z jednej strony straciłam przez nią czas, z drugiej nie był on spędzony źle.

przekł. Justyna Polony-Poluk

Mogłaby to być historia szyta na miarę bestsellera, gdyż temat jest chodliwy, a opis zachęcający. Jednak już od pierwszych stron wyraźnie czuć, że mamy do czynienia z debiutem i to debiutem nieprzemyślanym.
Lubię, gdy historia oparta jest na autentyzmie, ale nie znoszę, gdy fakty historyczne zaczynają dominować, a losy głównej bohaterki zostają gdzieś w tyle. W obecnym kształcie powieść przypomina mi bardziej szkic, zarys z którego ma dopiero powstać pełnokrwiste dzieło. Sama forma jest niezwykle trudna do przebrnięcia. Autor serwuje nam fragmenty historycznych opracowań przepisane niemalże żywcem, a następnie po nim suche fakty z życia samej skrzypaczki, co nijak się ze sobą nie chce kleić. Łatwo można wyczuć, że autor nie do końca zapanował nad koncepcją jaką obrał i chęcią połączenia kilku perspektyw na raz. Osobiście brakuje mi tu inwencji twórczej, tchnięcia ducha i nazwania emocji, opisania ich. W obecnym kształcie mamy pomieszane ze sobą wyłącznie fragmenty życiorysu bohaterki oraz tła historycznego przepisanego z historycznych opracowań. Jak widać nie potrzeba posiadać inwencji twórczej i sama umiejętność "przepisywania" wystarczy, aby wydać swoje dzieło.
Trudno mi było osiągnąć jakiekolwiek zainteresowanie, a książkę porzuciłam w połowie chcąc oszczędzić sobie nerwów.

Uwielbiacie książki z historią w tle? Ja bardzo i coraz częściej po takie właśnie sięgam. „Skrzypce Goebbelsa” to francuski debiut Yoanna Iacono, który jest powieścią opartą na prawdziwej historii.

Autor zabiera nas w przeszłość, do roku 1943, gdzie poznajemy Ministra edukacji i propagandy III Rzeszy. Joseph Goebbels, bo o nim jest mowa przekazuje dziewczynce, która ma zaledwie kilkanaście lat skrzypce. Ale nie są to to zwykłe skrzypce. Mówiono, że mają one duszę i skrywają krwawą tajemnicę. Jaką? Skrzypce, nie były też zwykłym prezentem. One i ich właścicielka stały się przymierzem pomiędzy Niemcami i Japonią.

Na początku młoda Nejiko ucieszyła się z faktu, że to właśnie do niej trafił ten instrument. Ale szybko okazało się, że nie potrafi go ujarzmić w konsekwencji czego niemiecka orkiestra nie jest z niej zadowolona. Stopniowo skrzypaczka popada coraz to w większy obłęd. Za cel w życiu stawia sobie odnalezienie pierwszego właściciela skrzypiec. Czy się jej to uda? Czy instrument jest darem czy przekleństwem?

Książkę czyta się szybko, ale nie jest to lekka lektura. Jak każda zresztą, której akcja dzieje się w czasie II Wojny Światowej. Jest na pewno dla nas lekcją historii.

W powieści mamy nie tylko opis przeżyć młodej skrzypaczki. Jej bólu, tęsknoty za tym co było przed Wojną. Tęsknotą za spokojem. Chęci poznania prawdy o instrumencie. Autor opisał tu z szczególną dbałością życie w czasie ...

"Skrzypce Goebbelsa" to historia o japońskiej skrzypaczce Nejiko Suwa, mieszkającej w Paryżu w czasie II wojny światowej.
Czas upływa jej na okiełznaniu podarowanych jej skrzypiec Stradivariusa przez ministra IIIRzeczy. Gest ten miał zwięczyć przymierze między Japonią, a hitlerowskimi Niemcami.
Nejiko czuje ogromny ciężar na sobie, boi się zrobić krok by nie popełnić błędu.
Czy uda jej się nawiązać połączenie ze skrzypcami?
Czy nie czuje tego bo jest za młoda?
Czy zwyczajnie nie ma talentu?
Jaką tak naprawdę jest osobą?

Skrzypce to podobno instrument, który odpowiednio "pieszczony" poddaje się swojemu właścicielowi. Odniosłam wrażenie, że ta książka jest właśnie o tym.
Bohaterka stoi przed dylematem, który ją przytłacza. Z jednej strony nazisci są źli, a z drugiej jest ich ulubienicą, nie przeszkadza jej spędzać z nimi czas, gościć się i korzystać.
Ciężko mi coś więcej napisać o tej książce.
Nie wywołała u mnie żadnych głębszych emocji i zapewne na długo nie pozostanie w mojej pamięci.

Wam proponuję samemu przekonać się. Być może dla Was okaże się bardziej emocjonująca i ciekawa.

Najiko Suwa, słynna japońska skrzypaczka czas II wojny światowej spędziła w Paryżu, ucząc się gry na instrumencie od najlepszych. Jako ulubienica nazistowska, pewnego dnia, od Goebbelsa otrzymuje skrzypce Stradivariusa, piękne z duszą, ale czyjąś duszą i Najiko nie potrafi z jakiegoś powodu znaleźć z nimi harmonii. Za radą pewnego lutnika chce dowiedzieć się jakiego pochodzenia są jej skrzypce i kto na nich grał.

Ciężko mi opisać tę książkę. Może nie to że liczyłam na więcej, u mnie książka wywołała emocje, ale byłam tak wściekła na główną bohaterkę, że miałabym ochotę nią potrząsnąć. Mimo tego, iż wiedziała co się dzieje, nie przeszkadzało jej to przejmować prezentów od nazistów, grać dla nich, spędzać czas w ich towarzystwie. Znając pochodzenie skrzypiec, nie przejęła się tym i robiła wszystko żeby ich nie oddać. Może była znakomitą skrzypaczką, ale dla mnie to przede wszystkim kobieta pozbawiona uczuć, emocji, wyrachowana, dbająca tylko o swoje dobro.

Polecam, jestem ciekawa Waszego zdania na temat tej krótkiej powieści.