Sibi, Deo, Posteritati. Jabłonowscy, a sztuka w XVIII wieku

To niezwykle bogato udokumentowana materiałowo (mowa tu nie tylko o sztuce, ale licznych archiwaliach: listach, diariuszach, rachunkach dworskich odnalezionych na terenie Polski, Ukrainy, Litwy oraz Włoch) i nowatorsko ujęta, erudycyjna próba jednoczesnego i całościowego zanalizowania działalności fundacyjnej i aspiracji artystycznych przedstawicieli poszczególnych pokoleń rodziny magnackiej – wykraczając poza zainteresowania historii sztuki autor poddał analizie także ich działalność na polu szeroko rozumianej kultury, literatury i nauki. Tytuł książki jest nawiązaniem do inskrypcji zdobiących siedzibę Jabłonowskich, łączącym je odpowiednio z kolejnymi bohaterami rozprawy. Omówiono tu sylwetki: Jana Stanisława (1669–1731), jego syna – Stanisława Wincentego (1694–1754) oraz bratanka tego pierwszego – Józefa Aleksandra (1711–1777). Poprzez naszkicowanie aktywności kolejnych przedstawicieli jednego „domu” zaprezentowano zmieniający się stosunek polskiej magnaterii do kwestii artystycznych; istotną zmianę jakościową, różne postawy, ewoluujące w trakcie epoki saskiej. Artystyczne sposoby tworzenia wizerunku familii, a zarazem utrwalania pozycji Jabłonowskich są typowe dla XVI i XVII stulecia. Analiza pokazała, że inicjatywy Jabłonowskich na polu sztuki były rozbudowaną akcją propagandową, układającą się w spójny program, w którym manifestacji znaczenia poszczególnych członków rodu (jak i jego jako całości) służą razem dzieła różnych kategorii i zróżnicowanej wartości artystycznej. Prezentowana książka znacząco uzupełnia stan wiedzy na temat polskiej sztuki XVIII stulecia (przynosi m.in. odkrycie nazwane przez jednego z recenzentów wręcz sensacyjnym – chodzi o nieznany druk Lechodunensia Józefa Aleksandra Jabłonowskiego), a zarazem stanowi podstawę do dyskusji nad problemem fundacji artystycznych i mecenatu w ogóle. Edycję wzbogaca blisko 250 ilustracji, obszerne streszczenie w języku angielskim, a także indeksy (osób oraz topograficzno-rzeczowy).