Seven Blades in Black

Pierwszy tom serii "Śmierć imperiów" czytałem przez niemal równe trzy tygodnie. Niestety nie dlatego, że tak bardzo pragnąłem rozkoszować się lekturą. "Siedem czarnych mieczy" jest po prostu książką dość słabą, wtórną, przegadaną i męczącą, głównie z powodu przyjętej przez autora konwencji narracji. Główna (anty)bohaterka imieniem Salazanca nie jest w stanie nawet popuścić w gacie bez półstronicowej przypowieści wstępnej i serii humorystycznych (niestety głównie w zamierzeniach autorskich) porównań swojej aktualne sytuacji do czego tylko się da. Zmęczyło mnie to z czasem tak bardzo, że (przyznaję się bez bicia) musiałem przerzucać kartki by zmusić się do doczytania do końca. Pisze to z przykrością bo uważam, że potencjał rozrywkowy tej powieści był naprawdę duży i autor go po prostu zmarnował przerysowując postać Sal Kakofonii i czyniąc ją upierdliwą i męczącą. Sama fabuła też nie poraża oryginalnością. Jest to kolejna z wielu historii o zemście eksczarodziejki na swoich ekskolegach po fachu. Przypomina ona najbardziej obie części filmu "Kill Bill" Tarantino albo znaną książkę Abercrombiego "Zemsta najlepiej smakuje na zimno". Nie da się jednak ukryć, że zarówno Tarantino jak i Abercrombie poradzili sobie o wiele lepiej niż S. Sykes. Akcja "Siedmiu czarnych mieczy" ma rwane tempo, oprócz rozdziałów, w który dzieje się aż za dużo, mamy rozliczne fragmenty wewnętrznych monologów, snów i wspomnień Sal, w których zawile przedstawia one ciągi przeróżnych skojarzeń, prowadzące w k...