Monografia została poświęcona sejmom elekcyjnym – najważniejszym sejmom staropolskich bezkrólewi. Stanowiły one, z jednej strony, formę staropolskiego parlamentaryzmu o tradycyjnych funkcjach, z drugiej natomiast były powszechnymi zgromadzeniami wyborczymi szlachty, zwoływanymi w celu obrania króla. Autor starał się wykazać istnienie w Rzeczypospolitej XVII i XVIII w. konstrukcji tzw. bezkrólewi prawnych. Zgodnie z tą teorią, w okresie bezkrólewi nie dochodziło do „zamierania prawa” i władzy państwowej wskutek śmierci króla.
Zasadniczą tezą pracy było stwierdzenie pewnego sprzężenia między sejmami konwokacyjnymi i elekcyjnymi. Ponadto autor zaprezentował prawne formy działania sejmów elekcyjnych, ich uchwały, ale także pozalegislacyjne formy aktywności, czyli wszystkie istotne i wywołujące skutki prawne działania podejmowane na forum sejmu, prowadzone w celu prawidłowej realizacji jego funkcji, a niepolegające na stanowieniu norm prawnych.
Przedmiotem krytycznej refleksji autora był generalnie problem efektywności sejmów elekcyjnych, szczególnie w perspektywie specyficznych warunków ich przeprowadzania.
Zasadniczą tezą pracy było stwierdzenie pewnego sprzężenia między sejmami konwokacyjnymi i elekcyjnymi. Ponadto autor zaprezentował prawne formy działania sejmów elekcyjnych, ich uchwały, ale także pozalegislacyjne formy aktywności, czyli wszystkie istotne i wywołujące skutki prawne działania podejmowane na forum sejmu, prowadzone w celu prawidłowej realizacji jego funkcji, a niepolegające na stanowieniu norm prawnych.
Przedmiotem krytycznej refleksji autora był generalnie problem efektywności sejmów elekcyjnych, szczególnie w perspektywie specyficznych warunków ich przeprowadzania.