Samolot szkolno-treningowy Jak-18

W 1943 r. Biuro Konstrukcyjne A. S. Jakowlewa opracowało mową wersję samolotu Jakowlew UT-2, oznaczoną UT-2MW (wg [5]- UT-2L) lub UT-2wz.44. Zbudowany samolot doświadczalny był studium rozwojowym i bardzo przypominał późniejszy Jak-18, różniąc się od niego trójgoleniowym stałym podwoziem z owiewkami kół oraz słabszym silnikiem M-11E o mocy 107 kW (145 KM). Niezwłocznie po zakończeniu wojny w 1945 r. opracowano projekt samolotu szkolno-treningowego Jak-18, wykorzystując przy tym doświadczenie, wynikające z wieloletniej eksploatacji samolotu UT-2 i wyników prób z eksperymentalnym UT-2wz.44. Samolot Jak-18 miał chowane podwozie i był napędzany silnikiem M-11FR o mocy 118 kW (160 KM).

Perspektywicznie przewidywano zastosowanie mocniejszego silnika o mocy dwukrotnie większej bez konieczności dokonywania poważniejszych przeróbek w konstrukcji płatowca. W 1946 r. prototyp został oblatany i przeszedł komplet prób i badań w locie. Po dokonaniu oceny przez Komisję państwową Jak-18 został dopuszczony do użytkowania w szkołach lotniczych i zakwalifikowany do produkcji seryjnej. Od 1946 r. samoloty Jak-18 były produkowane w Zakładach Lotniczych w Charkowie. Pierwszy seryjny samolot pojawił się już w 1947 r. Nowy samolot niebawem stał się powszechnie używanym samolotem w szkołach wojsk lotniczych ZSRR i ośrodkach DOSAAF (Dobrowolne Stowarzyszenie Współpracy z Armią, Lotnictwem i Flotą). Jak-18 był pierwszym w ZSRR produkowanym seryjnie samolotem szkolno-treningowym z wciąganym w locie podwoziem.

W 1956 r. (wg innych źródeł- pod koniec lat 1940-tych ?) uruchomiono na Węgrzech licencyjną produkcję samolotów Jak-18.