/0cac3ed368eead5b21554063e1d7cc7c/n/ruch-w-glosie-logopedia-cw-nie-tylko-dla-dziennikarzy)
W książce autorka zwraca się głównie do dziennikarzy z pierwszej linii, czyli grupy prezentersko-reporterskiej, zachęcając jednakże i innych "głosicieli" do zapoznania się z poszczególnymi jej rozdziałami, dotyczącymi ortofonii, barwy głosu, a szczególnie intonacji.
Dobrze wyemitowane wypowiedzi charakteryzują się podstawowymi właściwościami, którymi są: barwa głosu, czysta artykulacja, prawidłowa forma fonetyczna (ortofoniczna) oraz odpowiednie środki ekspresji: tempo, pauza, dynamika i czas trwania elementów składowych wypowiedzi. Interpretacja głosowa wpisuje się w kontur składników prozodycznych: akcentu, melodii i rytmu.
W podstawowych częściach książki autorka starała się ująć w grafikę formę brzmieniową ciągów melodyczno-fonetycznych tekstu. Jest to zadanie trudne i budzące wiele zastrzeżeń, niekiedy nawet niewykonalne; głos ludzki artykułowany ma niezliczoną liczbę znaczeń, niemożliwą do objęcia jakąś uniwersalną notacją.
Zarówno tematy teoretyczne, jak i ćwiczenia nie są usytuowane i objaśnione z uwzględnieniem stopnia trudności, niektóre więc sformułowania mogą się wydać zbyt trudne lub przeciwnie - naiwne czy oczywiste. Taka forma wykładu jest podyktowana bardzo dużym zróżnicowaniem poziomu profesjonalizmu potencjalnego odbiorcy.
Jednak podobnie jak śpiewu, mówienia nie można nauczyć się z książki. Stosunkowo najłatwiej jest przedstawić problematykę fonetyczno-ortofonicznej realizacji tekstu z pominięciem jednakże praktycznej korekty wad.
Publikacja nie pretenduje do roli samouczka, jeśli jednak w jakimś stopniu przyczyni się do wydoskonaleniu zawodowego, to spełni pokładane w niej nadzieje.
Dobrze wyemitowane wypowiedzi charakteryzują się podstawowymi właściwościami, którymi są: barwa głosu, czysta artykulacja, prawidłowa forma fonetyczna (ortofoniczna) oraz odpowiednie środki ekspresji: tempo, pauza, dynamika i czas trwania elementów składowych wypowiedzi. Interpretacja głosowa wpisuje się w kontur składników prozodycznych: akcentu, melodii i rytmu.
W podstawowych częściach książki autorka starała się ująć w grafikę formę brzmieniową ciągów melodyczno-fonetycznych tekstu. Jest to zadanie trudne i budzące wiele zastrzeżeń, niekiedy nawet niewykonalne; głos ludzki artykułowany ma niezliczoną liczbę znaczeń, niemożliwą do objęcia jakąś uniwersalną notacją.
Zarówno tematy teoretyczne, jak i ćwiczenia nie są usytuowane i objaśnione z uwzględnieniem stopnia trudności, niektóre więc sformułowania mogą się wydać zbyt trudne lub przeciwnie - naiwne czy oczywiste. Taka forma wykładu jest podyktowana bardzo dużym zróżnicowaniem poziomu profesjonalizmu potencjalnego odbiorcy.
Jednak podobnie jak śpiewu, mówienia nie można nauczyć się z książki. Stosunkowo najłatwiej jest przedstawić problematykę fonetyczno-ortofonicznej realizacji tekstu z pominięciem jednakże praktycznej korekty wad.
Publikacja nie pretenduje do roli samouczka, jeśli jednak w jakimś stopniu przyczyni się do wydoskonaleniu zawodowego, to spełni pokładane w niej nadzieje.
