Rozmowy z Ojcami. Tom 3

Po tym, jak na prośbę błogosławionych biskupów Helladiusza i Leoncjusza ułożyłem i wydałem, za łaską Chrystusa, [pierwsze] dziesięć Rozmów z Ojcami, drugie siedem dedykowałem błogosławionemu biskupowi Honoratowi oraz świętemu słudze Chrystusa – Eucheriuszowi. A teraz sądzę, że tę samą liczbę powinienem poświęcić wam, o święci bracia, Jowinianie, Minewriuszu, Leoncjuszu i Teodorze. Ty bowiem Teodorze założyłeś fundamenty tego świętego i chwalebnego powołania [disciplina] mniszego w galijskiej prowincji według surowości starodawnych cnót. Wy zaś pozostali przez swoje nauki nie tylko pobudziliście mnichów do szczególnego pragnienia doskonałości klasztornej, lecz także do pożądania wzniosłego życia pustelniczego. Niniejsze rozmowy zaś, opierające się na naukach największych Ojców, są tak właśnie ułożone i tak we wszystkim dostosowane, że nadają się do obu sposobów życia, które, za waszą sprawą, zakwitły wielkim tłumem braci nie tylko w krajach zachodnich, lecz także na wyspach; i nie tylko ci, którzy wciąż żyją w chwalebnym posłuszeństwie w swoich klasztorach, lecz także ci, którzy niedawno oddalili się od waszych klasztorów i chcą naśladować życie pustelników, znajdą w nich pełniejszą naukę, stosownie do warunków miejsca i do miary swojego powołania. Wasza gorliwa praca dała im już coś szczególnego, tak że już przygotowani i zaprawieni w tych ćwiczeniach, przyjmą wskazówki i nauki Ojców z większą łatwością. A przyjmując do swoich cel wraz z księgami Rozmów samych ich autorów i rozmawiając z nimi codziennie, jakby pytając ich i odpowiadając na ich pytania, nie będą szukać przy pomocy swoich własnych pomysłów tej stromej i w naszych stronach prawie nieznanej drogi – jest ona niebezpieczna nawet tam, gdzie już nie brak dobrze wydeptanych ścieżek i niezliczonych przykładów świętych – lecz przyzwyczają się prowadzić życie pustelnicze raczej według wskazówek tych, których uczyła we wszystkim zarówno starodawna tradycja, jak i długie własne doświadczenie (z tekstu)