Rewolucja paranoiczno-krytyczna

Ta pozycja to coś odmiennego w formie niż "Moje sekretne życie" czy "Pamiętnik geniusza". W "Rewolucji" mamy do czynienia z "poszarpanymi" wypowiedziami Dalego na temat sztuki szeroko pojętej, od malarstwa, poprzez literaturę, wnikając również w obraz kina artystycznego oraz fotografię. Twórca manifestów i rzeczywistości poddającej się naginaniom mistrza; prowadzi dyskusje na temat tendencji artystycznych i antyartystycznych. Sam sięga to każdej z tych form, więc nie tylko nie boi się pisać o czyimś pisarstwie, malarstwie, roli poezji i symbolice, ale jeśli uzna za stosowne poddaje krytyce.
Owe zapiski mają charakter krótkich wątków pisanych w charakterystyczny dla artysty sposób, gdzie czasem trudno uchwycić sedno. Czy Dali chciał, by się w pełni zrozumiało jego intencje? Czy też dzielił się swymi myślami na zasadzie wypowiedzi malarskiej, w której w pokrętny sposób zawarł manifest surrealizmu. Gra, jaką od początku podjął Dali jest konsekwentnie przez niego realizowana i to w każdym aspekcie życia. W tej sytuacji trudno podważać, że przed publiką może grać artystę, a po odłożeniu pędzla wraca do roli zaledwie męża. Jego kreacja jest pełna, przenika go do kości, tak że niemożliwe jest w tym wypadku oddzielić pracę od człowieka, bo przecież z premedytacją wykreowany wizerunek scalił się z osobowością artysty na amen.
Do tego zabawa formalnym zapisem dla lepszego odzwierciedlenia ducha artysty. Stąd też nie może być mowy o zwykłym potraktowaniu słów tworzących zdan...