Represje wobec osób duchownych i zakonnych na terenie woj. Krakowskiego 1944-1975

W ostatniej dekadzie powstało wiele publikacji ukazujących historię Kościoła katolickiego w Polsce po II wojnie światowej. Dotyczą dziejów diecezji, parafii i wspólnot zakonnych, poszczególnych osób, niektórych kwestii pastoralnych, budownictwa sakralnego, działalności grup duszpasterskich. Obejmują zagadnienia dotyczące gloryfikacji postaw osób duchownych, zakonnych jak i świeckich, działań represyjnych, a niekiedy także sprawy współpracy z bezpieką. Pojawiają się także liczne edycje źródłowe dotyczące najnowszej historii Kościoła katolickiego w Polsce. Niniejsza publikacja ma na celu przybliżenie zarówno sylwetek osób duchownych i zakonnych jak i represji, którym im poddano na terenie województwa krakowskiego w latach 1944-1975. Należy wyjaśnić, że po II wojnie światowej granice województwa krakowskiego zmieniały się kilkakrotnie w wyniku reform administracyjnych. Początkowo województwo krakowskie działało w granicach z okresu międzywojennego. W 1946 roku jego granice nieznacznie zmieniono. W 1975 roku jego obszar znacznie się zmniejszył, a część jego dotychczasowego terytorium weszła w skład województwa bielskiego, katowickiego, kieleckiego, nowosądeckiego i tarnowskiego. W 1999 roku, w wyniku kolejnej reformy administracyjnej, powstało województwo małopolskie z siedzibą władz w Krakowie. Z powyższego wynika, że badania represji wobec duchowieństwa diecezjalnego i osób zakonnych przeprowadzono na obszarze województwa krakowskiego funkcjonującego od chwili wejścia Armii Czerwonej na jego wschodnie tereny w 1944 roku do reformy administracyjnej w 1975 roku.