Rachunek nieprawdopodobieństwa/2

Dlaczego "rachunek .." podzielony jest jeszcze na dwie części? 500 stron? Nonsens. Zbyt dużo bohaterów pobocznych, a każdy z nich ma historię na własną książkę. Natłok dziwnych zdarzeń (pobicia, poker, wyjazdy do Niemiec). Przeczytałam wszystkie części z czego 2 jest najsłabsza i nie wiem czy w ogóle potrzebna, a 3/4 spokojnie mogłyby się połączyć

Druga część dziennika Pawła przynosi nam znacznie więcej emocji. Walki z uczuciami, samym sobą, własnymi słabościami. Więcej piętrzących się problemów, niedowierzania, miotania się między tym, co słuszne, a tym, co podpowiada serce. I zdecydowanie więcej powątpiewania w co wierzyć, komu ufać i co niosą za sobą kolejne układy, czy intencje innych ludzi są szczere, czy to tylko kolejny element układanki.

Ile można czekać na miłość? Czy ona ma odpowiednie miejsce i czas? Czy może warto wszystko postawić na jedną kartę i spróbować? Paweł waha się, obawia, choć jest pewien swoich uczuć, przyrzekł, że między nim a Anią do niczego nie dojdzie. Skandal przecież wisi w powietrzu. Ale ukrywanie emocji i uczuć nigdy nie kończy się dobrze, a więc i dla niego jest destrukcyjne. Obserwujemy jego skomplikowaną naturę, wszechstronną inteligencję, która nijak nie przekłada się na roztropność w życiu osobistym. Mimo, iż osiągnął już wiek, można by rzec-dojrzały, to nie wie jaką drogą podążać i jak wyznać Ani swoją miłość bez tracenia jej na zawsze. Ale czy właśnie nie tym są uczucia? Położeniem na szali swojego serca, honoru, odkryciem się i zwyczajnie liczeniem na to, że los będzie przychylny, a miłość odwzajemniona?

Oprócz tego dzieje się wiele. Przeszłość dogania Pawła i sprawia, że po raz kolejny musi się wycofać. Uwikłany w brudne porachunki, stara się znaleźć wyjście z sytuacji, lecz nie jest to proste. A w kolejnych butelkach wódki nie znajduje odpowiedzi na swo...

Elżbieta Sidorowicz
pisze tak, że bez natychmiastowego sięgnięcia po kontynuacje się nie obejdzie.

Dziękuję @videograf.sa za egzemplarz ❤

#rachuneknieprawdopodobienstwa część druga to dalsze losy Ani i Pawła.

..."serce i dreszcz biegnący po karku mówią mi,że wszystko stracone. Umysł i nadzieja umierająca na końcu mówią, że wszystko morze się zdarzyć"...

Oprócz ich dalszych losów autorka skrupulatnie dodała różne wątki, śmie powiedzieć nawet że wprowadziła motyw thrillera czy tez sensacji.Tutaj poznajemy Pawła z nieco innej strony, bardziej ciemniejszej, gdzie musi zmagać się z problemami przeszłości i pracy.Uczniowie okrzyknęli go potworem a Ania nazwała hardego nauczyciela Jeżozwierz.Trwa również walka o dobro Ani,gdzie gra w pokera ma pozwolić na spłacenie czegoś, czego tak naprawdę nie trzeba spłacać.Autorka zaskoczyła mnie wprowadzonymi wątkami i tym,że meritum tej całej historii jest przedstawiony nam praktycznie na końcu.Skrywane uczucia,chęć wszystkiego co najlepsze, wsparcie drugiej osoby.Tylko czy na to wszystko nie jest już przypadkiem za późno?

Rola Michała w tej książce budziła podziw.Młody chłopak pełen uczuć a tak naprawdę dojrzały na swój sposób pokazała mi jako czytelnikowi,iż miłość musi być wzajemna.Nie pokochamy nikogo tylko dlatego,że on nas kocha.Nie jesteśmy w stanie odwzajemnić uczuć na siłę,przecież przyjaźń też jest piękna.Taka na dobre i złe będzie trwać wiecznie.

Autorka nie zawodzi nigd...

Elżbieta Sidorowicz „Okruchy gorzkiej czekolady. Rachunek nieprawdopodobieństwa”

Zakazana miłość

Ania straciła rodziców w wieku siedemnastu lat, od tego momentu mieszka sama w dużym domu. Licealistka jest chlubą szkoły plastycznej, posiada niezwykły talent. Nowy nauczyciel matematyki Paweł Jeż jest postrachem wśród uczniów, nie szczędzi nikogo. Dziewczyna nie jest orłem z tej dziedziny i boi się mężczyzny. W pewnym momencie ich znajomość nie ogranicza się do zwykłego "dzień dobry".

Poruszająca powieść o uczuciu z perspektywy dwudziestodziewięcioletniego nauczyciela do swojej uczennicy. Poprzednie części to „Morze ciemności” i „Serce na wietrze”. Książki „Rachunek nieprawdopodobieństwa” są napisane w formie dziennika. Przemyślenia i wszystkie zdarzenia z życia nauczyciela są intrygujące. To człowiek z bolesną przeszłością, samotny.

„Stałem na środku kuchni z filiżanką herbaty i z talerzykiem z ciastem w dłoniach, kompletnie nie miałem pojęcia, co powiedzieć, czułem, że mam głupi wyraz twarzy i wiedziałem z całą pewnością, że się w niej zakochałem. To była ta lawina, która zeszła z mego serca kilka godzin temu, to było to, co mądry Waltari nazwał trzęsieniem ziemi, to była absolutna, niczym niezmącona pewność. Nigdy jeszcze nie przeżyłem nic podobnego.”

„Byłem zupełnie sam i moje serce podnosiło się po raz kolejny.”

Od pierwszej strony czuć te emocje i artystyczną, wrażliwą duszę. Polecam 👍